ငွက္ကေလးရဲ႕…
ဟုတ္တယ္။
ငွက္ကေလး
နဲ႔ ကိုယ္ လို သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ႕ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ပဲေလ။
သူ႕ကိုေလ
……၊ငွက္ကေလးလို မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။
သစ္တစ္ပင္လိုလဲ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။
-----------------×--------------------
ငွက္ကေလး
နဲ႔ ကိုယ္တို႔ စေတြ႕ၾကတယ္။
(တကယ္ေတာ့…)မထင္မွတ္တဲ့
အစြန္းတစ္ဘက္က စေတြ႕တာပါ။
ငွက္ကေလးရဲ႕ပ်ံသန္းမႈဟာ
သူ႔ရဲ႕ရံုးကန္မႈပဲ။
အကိုင္းေတြ
မေ၀ေသးတဲ့ ရာသီတစ္ခုမွာ
ရြက္သစ္ႏုေတြနဲ႔ေလ။
ကိုယ္က “ေန”
ကိုတမ္းတတတ္ေနၿပီ။(တိတ္တခိုး)
“လ” ကိုလည္း
မသိမသာခံစားလို႔ေပါ႔။
ကိုယ့္ကို
ေရာင္နီေျပးေတြက မထိတထိ က်ီစားေနၿပီ။
ေရာင္စံုခ်ယ္ထားတဲ့
ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္ ငွက္ကေလးလာေတာ့
ကိုယ့္ရြက္ႏုေတြ
အိပ္ရာထစ,ေပါ႔။
ခပ္စိမ္းစိမ္းျဖစ္ေနတဲ့
ရြက္ႏုေတြ နဲ႔ ပုရစ္ဖူးေလးေတြက
မရဲတရဲ နဲ႔
ငွက္ကေလးကို ခိုးၾကည့္ရွာတယ္။
ငွက္ကေလးလာနားခိုတဲ့အခါ…….မ်ားစြာနဲ႔
ကိုယ္လက္ခံခဲ့တယ္
။ “သစ္ပင္” မဟုတ္လား။
“ကိုယ္ သစ္ရြက္ေတြအေပၚ
ဂုဏ္ယူလားဟင္”
ငွက္ကေလးက
စကားစလာတယ္။
ကိုယ္သစ္ရြက္ေလးေတြက
ရိုးတံခါးေလးကိုင္းကာ
ခပ္တိုးတိုးေလး
ရယ္လို႔ေပါ႔။
တစ္ခါတစ္ရံ
တခစ္ခစ္ရယ္သံေလးမ်ားေတာင္ ထြက္လာတယ္။
ေလအေ၀ွ႔မွာ
ရြက္ျပားေလးေတြ ဘယ္ညာရမ္းေတာ့
ငွက္ကေလးက
“မဟုတ္ဘူး”လို႔ ထင္သြားတယ္။
အဲဒီလို ရြက္ျပားေလးေတြက
ငွက္ကေလး နဲ႔ ပထမဦးဆံုး ရင္းႏွီးၿပီး
ပထမဦးဆံုး
မသိက်ဳိးကၽြန္ ေဆာင္သူပါ။
ငွက္ကေလးေတြ
မၾကာခဏ ျပန္သြားတတ္ၿပီး ျပန္လာေလ့ရွိတယ္။
ငွက္ကေလးျပန္သြားေတာ့
သစ္ရြက္ေလးေတြ
သူတို႔ခ်င္း အၿပံဳးမပ်က္ေပမယ့္
ငွက္ကေလးရွိရင္ျဖင့္
အၿပံဳးခ်ဳိေနတယ္ဆိုတာ သူတို႔ခ်င္း ရင္တြင္းသိ ျဖစ္ေနတယ္။
ငွက္ကေလးက
တြတ္တီတြတ္တာ စကားဆိုတယ္။
ဟန္ဖို႔မာန္ဖို႔
ေနတတ္တယ္။…ငွက္ကေလးက ကိုယ့္ကို ၾကည့္ေတာ့
အဖူးေလးေတြက
သြားၿဖဲၿပီးရယ္ျပတယ္။
ကိုယ့္သစ္ပင္ဘ၀မွာ
ဒီလိုတစ္ခါမွ စည္းစည္းလံုးလံုး မေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးဘူး။
ဒီလိုနဲ႔….
ငွက္ကေလး နဲ႔ ကိုယ္ ရင္းႏွီးလာတယ္။
အေခါက္ေလးေတြကို
တယုတယ ေငးေမာတတ္သလို
အကိုင္းရင္ခြင္ထဲမွာလည္း
ခံုခံုမင္မင္ မွီႏဲြ႕တတ္လာတယ္။
ၾကာေတာ့ ကိုယ္လဲေလ
ငွက္ကေလးသာ လာပါေစေတာ့…။
ငွက္ကေလးက
အၿမဲတေစ လာခ်င္ပါတယ္တဲ့။
“ကို.. လန္းဆန္တဲ့
အခ်ိန္မွာ သိပ္ၾကည့္လို႔ေကာင္းတာပဲ။
ရင္ခြင္က်ယ္ႀကီးဖြင့္ထားတဲ့
ေကာင္းကင္က်ယ္ႀကီးနဲ႔ ႏိႈင္းခ်င္တယ္” တဲ့ေလ။
ငွက္ကေလးက
ခပ္ပိုပိုေလး ေျပာတတ္တယ္။
“ကို.. ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့အခ်ိန္မွာ
သိပ္ၾကည့္လို႔ေကာင္း….” သတဲ့။
“တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့
ျမစ္ေၾကာင္းေကာက္ႀကီးလို ပံုေဖာ္ၾကည့္ခ်င္….” သတဲ့ေလ။
ငွက္ကေလးက
ကိုယ့္ကို “အိုေအစစ္ေလး” တစ္ခုလို သေဘားထားလို႔ပါ။
သံုးႀကိမ္ျဖစ္ရတဲ့
ရာသီလကို ကိုယ္ကသိပ္တိုတယ္ ထင္ေပမဲ့
ငွက္ကေလးက….၊ငွက္ကေလးကေလ……။
ကိုယ္လို
သစ္တစ္ပင္က(ျဖစ္ႏိုင္ပါ႔မလား.)ကိုယ္က ငွက္ကေလးလို
ကဗ်ာဆန္ဆန္..
ေတာင္ပံျဖန္႔ၿပီး ပ်ံခ်င္လိုက္တာ။
တီတီတာတာ
ဆိုခ်င္တာေပါ႔။
ဒါေပမယ့္…..
ကိုယ္က ငွက္ကေလးကို
ျပန္ေခၚေပးပါလို႔…သာ။ဟုတ္တယ္။
ငွက္ကေလးက
ကိုယ္ဆီကို အရင္လို အကိုင္းရင္ခြင္ထဲမွာ မမွီႏြဲ႕ေတာ့ဘူး။
“ကို႔ ကိုေလ………”
တဲ့ ငွက္ကေလးက ဆိုဆဲပါပဲ။
ဆည္းလည္းသစ္ရြက္ေလးေတြ
ေခါင္းငိုက္စိုက္က်လို႔
ခုေတာ့လဲ
“ေနေရာင္”ကို
တိတ္တခိုးထက္ပိုၿပီး တမ္းတတတ္ေနၿပီ။
“လေရာင္”
ကိုေတာ့ မသိမသာေလးေလာက္သာ ခံစားခ်င္ေသးတာ။
ဟုတ္တယ္ေလ၊
တကယ္ဆို “လေရာင္” ကို ေမ့ပစ္လိုက္ခ်င္ရဲ႕။
ငွက္ကေလးက
၀တၱရားမပ်က္
အေတာင္ေလးခတ္ ေတးကေလး ဆိုေနဆဲပါ။
ဒါေတာင္ ငွက္ကေလးက
တျခားငွက္ကေလးေတြနဲ႔ တူစံုပ်ံလို႔
ကိုယ့္ရင္ခြင္ေဘးက
ျဖတ္သန္းသြားလိုက္ေသးတယ္။
ငွက္ကေလးေရ….
မိုးသည္းတဲ့
ညတစ္ညမွာ အေတာင္ကေလး ေရမစိုပါေစနဲ႔…. လို႔
--------------×--------------------
ငွက္ကေလးရဲ႕…
ဟုတ္တယ္။
ငွက္ကေလး
နဲ႔ ကိုယ္ လို သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ႕ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ပဲေလ။
သူ႕ကိုေလ
……၊ငွက္ကေလးလို မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။
သစ္တစ္ပင္လိုလဲ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။
ေမာင္ေနျပာ
(ေမာင္ေနျပာ
ဆိုတဲ့ ကေလာင္ကို စတင္ေမြးဖြားေပးခဲ့ေသာ စာတစ္ပုဒ္ပါ)
