ကေမာၻဇတိုင္းမွ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္

        ေန၀င္ေတာ့မည္။ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာျမင္ေနရေသာေတာင္တစ္ဘက္မွေနေရာင္   
ကားကၽြန္ေတာ္တို႔သြားရာလမ္းတစ္ေလ်ာက္ခပ္ပ်ပ်က်ေရာက္လ်က္။ဟိုတစ္ေကြ႕၊ ဒီတစ္ေကြ႕အဆင္းအတက္ေတြနဲ႔ေျမနီလမ္းမွာလိေမၼာ္ေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေနေရာင္ျဖင့္
ပန္ခ်ီကားတစ္ခ်ပ္နွယ္ေငးေမာလို႔ေကာင္းဆဲ။လမ္းေလ်ာက္လာသည္မွာနာရီ၀က္
ခန္႔ရွိၿပီ။ကိုအိုက္ပန္ကေတာ့မေမာနိုင္၊မပန္းနိုင္သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္နဲ႔၊ကၽြန္ေတာ္
သာ အေလ့အက်င့္မရွိ၍ ေမာဟိုက္ေနသည္။
   “ဟိုေရွ႕ကျမင္ေနရတာပင္ငိုေတာင္ေလ။နင္တို႔စာအုပ္ထဲမွာေတာ့ပင္ပစ္ေတာင္

လို႔ပါတယ္။သတၱဳရိုင္းေတြရွိတယ္ဆိုတာေပါ့။”ဟုကိုအိုက္ပန္ကလွည့္ေျပာမွ
ကၽြန္ေတာ္ စကားစဖို႔ ရသြားသည္။

   “ဟုတ္လား၊ အငယ္တုန္းကသင္ဖူးတယ္ ထင္တယ္။ အဲဒီထိသြားရမွာလား၊ 
ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ေမာေနၿပီဗ်၊ ခဏေလာက္နားရေအာင္၊”

   “မသြားရပါဘူး။ေရွ႕ဆိုေရာက္ၿပီ။ေနမ၀င္ခင္ရြာေရာက္မွသူႀကီးဆီအက်ဳိး   
အေၾကာင္းေျပာရဦးမယ္”

   ကိုအိုက္ပန္ ေျပာရင္းက သူ႔ရွမ္းလြယ္အိတ္ႀကီးကိုခ်ၿပီး ေဆးလိပ္ထုတ္ေသာက္
ေနသည္။ကိုအိုက္ပန္နင့္ကၽြန္ေတာ္တို႔စိုက္ပ်ဳိးေရးနည္းပညာေဟာေျပာပြဲအတြက္
လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ရွမ္းေတာင္သူမ်ားသည္ ေန႔ဘက္ဆိုေတာင္ယာခုတ္၊ၿခံထဲ
ဆင္းတာမို႔ယခုလိုႀကိဳတင္လာအသိေပးရတာ။သူကသူႀကီးနဲ႔အခမ္းအနားျပင္ဆင္
ဖို႔ညွိႏႈိင္းရသလိုကၽြန္ေတာ္လည္းစိုက္ပ်ဳိးေရးနည္းပညာေပးေရွ႕ေျပးေဆြးေႏြးဖို႔
တစ္ခ်က္ခုတ္၊ႏွစ္ခ်က္ျပတ္အတူတူထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ဒီေဒသတာ၀န္က်
ကတည္းကေဒသခံရွမ္း၊ပအို၀့္၊ေဂၚရခါးလူမ်ဳိးေတြနဲ႔ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးခြင္၊သူတို႔ဘ၀
အေျခအေနေတြေလ့လာခြင့္ရလို႔ကၽြန္ေတာ္၀မ္းသာေနမိသည္။ကိုအိုက္ပန္လည္း
ဘာထူးလဲ။ရွမ္းအမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္ပဲ။သူကရွမ္းစကားေကာပအို၀္႔စကားပါတတ္
တဲ့အတြက္ အားလံုးအဆင္ေျပသည္။
          ခဏထိုင္ေနစဥ္အတြင္းရွမ္းေတြ၊ပအို၀့္ေတြရဲ႕ဓေလ့စရိုက္ေတြအေၾကာင္း၊
သူတို႔ဘ၀ အေတြ႕အႀကံဳ ေတြအေၾကာင္း ေျပာျပေနတာ ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားဖို႔
 ေကာင္းသည္။ သူေျပာတာေတြ နားမလည္မွာ စိုးလို႔ ဥပမာဆိုရင္…ခဏခဏ 
ထည့္ေျပာတာကို တစ္ခု သတိထားမိသည္။

    “ကဲ၊ကဲ သြားရေအာင္ နင္အေမာေျပၿပီမဟုတ္လား”

           ေမးရင္းတၿပိဳင္နက္ သူခပ္သြက္သြက္ထလမ္းေလ်ာက္သည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔
ခဏလမ္းေလ်ာက္မိတယ္ဆိုရင္ပဲကြန္ေခ်ာင္းရြာကိုေရာက္ေတာ့သည္။
ရြာကိုေရာက္ေတာ့ေမွာင္ေနၿပီ။လူသံေတာင္အေတာ္တိတ္ေနၿပီ။ရွမ္း၊ပအို၀့္ေတြ
ဟာေစာေစာအိပ္၊ေစာေစာထေလ့ရွိသည္။“ဗမာေစာရွမ္းေတာျပန္”ဟုဆိုခဲ့ေလသ
လား။သူႀကီးအိမ္ေရာက္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာပါလာတဲ့အသားဘူး၊ငါးဘူးေတြထုတ္
ေပးရင္းထမင္း၊ဟင္းခ်က္ဖို႔၊ဒီညဒီရြာမွာအိပ္ဖို႔နဲ႔စပါးစိုက္ေတာင္သူေတြနဲ႔ေတြ႕ဆံုဖို႔
 ေျပာျပရသည္။
         ရြာသူႀကီးကပအို၀့္အမ်ဳိးသားျဖစ္ၿပီး၊ရင္းႏွီးေဖာ္ေရႊလွသည္။ဒီရြာကပအို၀့္ရြာ
လို႔လည္းသိရသည္။အိမ္ရွင္ပအို၀့္မႀကီးကထမင္းႏွင့္ကၽြန္ေတာ္တို႔ပါလာေသာ
အသားဘူး၊ငါးဘူးမ်ားကိုခ်က္ေပးသည့္အျပင္“ဘြန္”ေခၚငွက္ေပ်ာဖူးဟင္းပါခ်ေကၽြး
သည္။ဆာေနလို႔လားမသိ၊ေတာ္ေတာ္စားလို႔ေကာင္းသည္။ထမင္းစားၿပီးမၾကာ
ခင္ပဲေတာင္သူေတြေရာက္လာၿပီးကိုအိုက္ပန္ကရွမ္းလိုတစ္လွည့္၊ပအို၀့္တစ္လွည့္
လယ္လပ္ေျမေတြမထားသင့္ ေၾကာင္း  ႀကိဳတင္ေျပာျပသည္။ကၽြန္ေတာ္
တစ္ေယာက္တည္း ဟိုလိုက္ေငးလိုက္၊ ဒီလိုက္ေငးလိုက္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသြား
သည္။ကိုအိုက္ပန္က ကၽြန္ေတာ္ဘက္လွည့္ကာ “သူကအသစ္ေရာက္လာတာ။

 စိုက္ပ်ဳိးေရးကေေမးစရာေျပာစရာရွိရင္ေျပာၾကည့္ၾကပါဦး”မိတ္ဆက္ေပးသည္။
ေတာင္သူသံုးေလးေယာက္ကၽြန္ေတာ့္ကိုစပါးမ်ဳိးေတြအေၾကာင္းေမးလာသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကအထြက္ေကာင္းစပါးမ်ဳိးသစ္ေတြအေၾကာင္း၊အထြက္ႏႈန္းတိုးဖို႔
တန္းစိုက္စနစ္ေတြအေၾကာင္း၊ဓာတ္ေျမၾသဇာအစားသဘာ၀ေျမၾသဇာ၊
အီးအမ္ဘိုကာရွီ(EM Bokashi)၊ ဒြန္ခ်ကင္(Donchakin)အေၾကာင္းေတြ အားတက္
သေရာေျပာျပမိသည္။သူတို႔ကလည္းစိတ္၀င္တစားနားေထာင္ၿပီး ႏြားမြးတာနည္း
လို႔ ႏြားေခ်း(ေနာက္ေခ်း)ေစ်းႀကီးေၾကာင္း၊သဘာ၀ေျမၾသဇာလုပ္နည္းေတြလိုက္
လုပ္ခ်င္ေၾကာင္း၊ကၽြဲကိုင္ခ(ကၽြဲငွားခ) ေစ်းႀကီး ေၾကာင္းေတြပါ ေျပာျပၾကသည္။
သိခ်င္တာေတြ၊ေျပာခ်င္တာေတြေျပာၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း မအိပ္ခ်င္ေသး
တာမို႔ အိမ္ေအာက္ဖက္ ဆင္းလာခဲ့မိသည္။ လကား ထိန္ထိန္သာလို႔၊၀ါးရုံပင္ေတာ
ကိုေလတိုးသံကတကၽြီကၽြီနဲ႔။တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ရြာလယ္ဘက္မွပအို၀့္သီခ်င္းသံ
ခပ္၀ဲ၀ဲကဆြတ္ပ်ံ႕ၾကည္းႏူးဖြယ္။လေရာင္ေအာက္မွာအဆင္းသားလွဲေလွာင္းေနတဲ့ ရွမ္းကုန္ျပင္ျမင့္ေတြျမင္ရတာ ေရဆင္းေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကိုသတိရေစခဲ့သည္။
ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကေရာ အခုလို ကုန္းဂမူ ေတြေပၚမွာ မဟုတ္လား။

          ×       ×       ×       ×       ×       ×       ×       ×       ×       ×

         ေက်ာင္းကိုေတြမိရင္း ေရဆင္းေျမ ေရတမာရနံ႕ကို ရူရုိက္ရင္း ႏွလံုးသားပါ
 လႈပ္ခတ္ေစခဲ့တဲ့သူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းရင္ထဲအလိုလိုေရာက္လာသည္။
 သဇင္နဲ႕ဆံုခဲ့တာ မဆန္းလွတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြထဲကတစ္ခုပါ။
သဇင္ဟာခုံနံပါတ္(Roll No.)ျမင့္ျမင့္နဲ႕ေရာက္ခဲ့သလိုဖ်တ္လက္တက္ၾကြတဲ့
ဟန္ပန္၊ေခတ္မွီဆန္းျပားတဲ့ ၀တ္စား ဆင္ယင္မႈ နဲ႕ အလွဂုဏ္ေတြေၾကာင့္
မသိသူမရွိသေလာက္ပါပဲ။

      သဇင္နဲ႕ စေတြ႕တာ “တကၠသိုလ္ အႏုပညာအသင္း” စာေပ ေဟာေျပာပြဲမွာ။
 စာေပ၀ါသနာႀကီးလွတဲ့ကၽြန္ေတာ္က“စာေပေဟာေျပာပြဲျဖစ္ေျမာက္ေရး ေကာ္မတီ”
မွာတက္တက္ၾကြၾကြေဆာင္ရြက္ရင္း၊ဆုဗန္းကိုင္မယ့္အလွမယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔
သဇင့္ကိုစၿပီးရင္းႏွီးရသည္။အလုပ္အတူတူလုပ္ၾကရင္းတစတစရင္းႏွီးလာကာ
တကၠသိုလ္တတိယႏွစ္မွာပဲသူနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သူဘ၀ေရာက္ခဲ့ရသည္။အခုေတာ့
သဇင္ကတစ္ေဒသ၊ ကၽြန္ေတာ္ကတစ္ဌာန။
 “ေဟ့၊အိပ္ရေအာင္ေလ၊ညဥ့္နက္ေနၿပီ။”ကိုအိုက္ပန္ရဲ႕ေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္ အေတြးစကိုျဖတ္ကာ၀ါးေလွကားေလးအတိုင္းအိမ္ေပၚတက္လာခဲ့သည္။
အိမ္ေရွ႕ဘုရားခန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ အိပ္ရာေတြ အဆင္သင့္။

          ×       ×       ×       ×       ×       ×       ×       ×       ×       ×      

   မနက္အိပ္ရာထေတာ့ အိမ္ရွင္ေတြအားလံုး ႏိုးေနၾကၿပီ။မနက္စာအတြက္
 ျပင္ေပးထားတဲ့ ပဲပုတ္ဖုတ္၊မုံညွင္းေျခာက္ေၾကာ္ေတြနဲ႕ပအို၀့္ထမင္းပူပူေႏြးေႏြးက
 စားရတာခံတြင္းေတြ႕လွသည္။ ကိုအိုက္ပန္က ထမင္းစားၿပီး အခါရည္အိုးေရွ႕ခ်ကာ
 ေဆးလိပ္ဖြာေနသည္။

        “ကိုအိုက္ပန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေနရာမွာ ေဟာေျပာပြဲလုပ္မွာလဲ”

       “မူလတန္းေက်ာင္းထဲမွာ၊နင္ကလည္း ေစာပါေသးတယ္ဟ။အဖြဲ႕ေတြေတာင္
 ေရာက္မလာေသး ဘဲနဲ႔၊ အခါးရည္ေသာက္အံုး” ဟု ေအးေအးေဆးေဆးေျပာသည္။

“ကိုအိုက္ပန္ပအို၀့္ေတြေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ရင္ဘာလို႔ဆားခပ္ေသာက္တာလဲ” ဟုေမးလိုက္သည္။ကၽြန္ေတာ္ေဘးနားကရြာသူႀကီးက“တို႔ရိုးရာပဲေလ”တဲ့
။ေရေႏြးတြင္ဆားအနည္းငယ္ခပ္ေသာက္တာအစာေၾကလြယ္ေစ၍၀မ္းသက္ေစသည္
ဟုသိရသည္။ပအို၀့္ေတြေရေႏြးအလြန္ႀကိဳက္ၾကသည္။ေတာင္ေပၚ ေဒသမို႔
အပူလိုလို႔လားမေျပာတတ္။ထမင္းခ်က္ရာတြင္လည္းေရေႏြးအရင္တည္၊ ဆန္ေနာက္မွထည့္ၿပီးမွအရည္ခမ္းခ်က္ကာပူပူေႏြးေႏြးစားတတ္သည္။
ငရုတ္သီးလည္းေတာ္ေတာ္စားသည္။ဟင္းခ်က္တိုင္းငရုတ္သီးခပ္သည္။
 “ခမ္းေအာက္” ေခၚ ငရုတ္သီးဟင္းသည္ သူတို႔ရိုးရာပင္။

    တာ၀န္ရွိသူေတြေရာက္လာေတာ့အားလံုးပဲ စာသင္ေက်ာင္းထဲ သြားၾကသည္။
 စပါးစိုက္ေတာင္သူေတြက တဖြဲဖြဲေရာက္လာၿပီး အသီးသီးေနရာ ယူၾကသည္။
 ၿမိဳ႕နယ္ ေျမစာရင္းဦးစီးမႈးက လယ္ယာေျမေတြသီးႏွံစီမံခ်က္မွီေအာင္စိုက္ၾကဖို႔
အေၾကာင္း၊လူေနအိမ္ေတြကိုလယ္ေျမ၊ယာေျမေတြေပၚမွာ မေဆာက္ၾကဖို႔အေၾကာင္း၊
ေမစာရင္း လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြအေၾကာင္း ေဟာေျပာေဆြးေႏြးသည္။ၿမိဳ႕နယ္
ဆည္ေျမာင္းဦးစီးကလည္းဆည္ေရေသာက္လယ္ေတြမွာေရကိုစနစ္တက်ယူဖို႔၊
ဆည္ေျမာင္းေတြမပ်က္စီးေအာင္ကူညီထိန္းသိမ္းဖို႔ ႏွင့္အခက္အခဲတစ္စံုတစ္ရာရွိရင္
လာေရာက္အကူအညီေတာင္းဖို႔ရွင္းလင္းေျပာျပသည္။ကၽြန္ေတာ္ကလယ္ယာေျမ
လုပ္ငန္းခြင္အေၾကာင္း၊သနပ္ဖက္ၿခံေတြအေၾကာင္းေလ့လာထားတာမို႔ေတာင္သူ
အမ်ားစုစိုက္ပ်ဳိးတဲ့လက္ဖက္နဲ႔သရက္ၾကားညွပ္စိုက္ပ်ဳိးေရး၊သဘာ၀ေျမၾသဇာ ျပဳလုပ္
သံုးစြဲဖို႕နဲ ့  ျပဳလုပ္နည္းအေၾကာင္း၊အထြက္တိုး၁၀ခ်က္ပါအခ်က္မ်ားကိုစနစ္တက်
လိုက္နာေဆာင္ရြက္ၿပီး၊စပါးအထြက္တိုးေရးေဆာင္ရြက္ဖို႔အက်ယ္တ၀င့္ရွင္းလင္းေဟာ
ေျပာခဲ့သည္။ေနမြန္းတည့္ေတာ့အားလံုးထမင္းစား နားၾကသည္။

              ေန႔လည္ပိုင္း ေဟာေျပာပြဲ ခဏနားေတာ့ ရြာထဲေလ်ာက္လည္ရင္း
 ရြာအေရွ႕ဘက္“ကြန္ေခ်ာင္း”မွာ ေရခ်ဳိးသည္။ဤေဒသမွာ ေရေခ်ာင္း၊ေရထြက္၊
စိမ့္စမ္းေလးမ်ားအလြန္ ေပါသည္။ပအို၀့္ေတြ၊ ရွမ္းေတြအတြက္ သဘာ၀က
ေပးေသာလက္ေဆာင္ျဖစ္သည္။အားလံုးပဲေရေခ်ာင္းမွာေရခ်ဳိး၊အ၀တ္ေလွ်ာ္ လုပ္ၾကသည္။ ေအးစိမ့္ၿပီးေရခ်ဳိးလို႔အေတာ္ ေကာင္းသည္။ေတာ္ၾကာဖ်ားေနမွာ
စိုးရိမ္ရသည္။ကမ္းေပၚတက္ၿပီး ပါလာတဲ့ ပါ၀ါေလးနဲ႔ ေရသုတ္ ေနစဥ္-

          “အကိုႀကီး ေရလာခ်ဳိးတာလား” ဟု အသံ၀ဲ၀ဲေလးနဲ႔ ပအို၀့္မေလးက
 ႏႈတ္ဆက္သည္။

          “ဟုတ္ကဲ့” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ တံုးတံုးတိတိေျဖလိုက္တာကို ရယ္က်ဲက်ဲမ်က္ႏွာေလး
နဲ႔ၾကည့္ေနသည္။ကၽြန္ေတာ္လည္းဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ၊သူရဲ႕ေဖာ္ေရြမႈကိုေတာ့
 ေက်းဇူးတင္သြားသည္။ခင္မင္စရာ ေကာင္းလွသည္။

          “အကိုႀကီး မနက္က ေက်ာင္းထဲလာတဲ့ အဖြဲ႕ကမို႔လား”

         “ဟုတ္တယ္။ေအာ္သိၿပီသိၿပီ။ေက်ာင္းကဆရာမမို႔လား။ေရလာခ်ဳိးတာလား။
ဘယ္မွာေနတာလဲ” ဟု ကၽြန္ေတာ္ အေလာတေကာ ျပန္ေျပာမိသည္။

           “ဟုတ္ကဲ့၊ကၽြန္မ ဒီရြာကပဲ”

   “ေအာ့ ေအာ့၊အမည္တမိုင္”လိ႔ျုမန္မာလိုဟုတ္ကဲ့၊ နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ” 
ကိုပအို၀့္စကားျဖင့္ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူသေဘာက်စြာ တခစ္ခစ္ရယ္သည္။

          “အကိုႀကီး ပအို၀့္စကားတတ္သလား”

          “မတတ္ပါဘူး။အဲဒီတစ္လံုးပဲ သိတာ။ကၽြန္ေတာ္ေမးတာ ေျဖအုံးေလ”

          “ေနာင္မြန္းပါ။အကိုႀကီး နာမည္ေရာ ဘယ္လိုေခၚလဲ”

          “ေအာင္ေဇာ္ပါ၊ၿမိဳ႕ေရာက္လို႔ ေတြ႕ရင္ေခၚပါေနာ္”

          “ဟုတ္ကဲ့ရွင့္”

          သူ႔ရဲ႕အေျပာေလးကို သေဘာက်မိသည္။ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သက္တူရြယ္တူ
ေလာက္ပဲ ရွိမည္ထင္သည္။ ပအို၀့္မေလးေတြ ထံုးစံအတိုင္း ခပ္၀၀ေလး၊ 
အသားေတာ္ေတာ္ျဖဴတာမို႔သူမ်က္ႏွာ၀ိုင္း၀ိုင္းေလးနဲ႔အေတာ္ၾကည့္ေကာင္းသည္။
သူလည္းေရခ်ဳိးေတာ့မွာမို႔“သြားေတာ့မယ္ဗ်ာ”လို႔ႏႈတ္ဆက္ၿပီးကၽြန္ေတာ့္အဖြဲ႕
 စုေနတဲ့ ရြာသူႀကီးအိမ္ ျပန္လာေတာ့သည္။

             ေန႕လည္ပိုင္း သနပ္ဖက္ရြက္ေဟာင္းေတြ၊ ေကာက္ရိုးေတြကို စုေပါင္းၿပီး
 ေက်းရြာအမွိုက္ေတြျဖင့္ အီးအမ္ဘိုကာရွီသဘာ၀ေျမေဆြးပံုျပဳလုပ္ခဲ့သည္။လိုအပ္
ေသာတင္လဲရည္ႏွင့္အီးအမ္ေဖ်ာ္ရည္ရံုးမွတစ္ပါတည္းယူေဆာင္လာခဲ့လို ့အစစ
အရာရာအဆင္ေျပပါသည္။ရြာသားေတြကလည္းကူညီလုပ္ကိုင္ေပးသည္။ေနာက္ေနာင္
တြင္လည္းယခုကဲ့သို႔ေျမေဆြးပံုျပဳလုပ္သံုးစြၾဲကဖို႔ရြာသူႀကီးႏွင့္တကြေတာင္သူအားလံုးကို မွာခဲ့ရသည္။အားလံုးၿပီးေတာ့ညေနဘက္ေလာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့အဖြဲ႕ေတြ ရြာမွ
ျပန္လာၾကေတာ့သည္။

×       ×       ×       ×       ×       ×       ×       ×       ×       ×

      ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့ပအို၀့္မေလးကိုမၾကာခဏသတိရမိေပမဲ့အလုုုုုုုုပ္ေတြမ်ား
ေနသည္။“ကြန္ေခ်ာင္း” ရြာဘက္ ေနာက္ထပ္မေရာျဖစ္ေသး။တျခားရြာေတြဘက္ ကြင္းဆင္းေဆာင္ရြက္ေနရသည္။တစ္ေန့ကတင္ကားေပၚမွေနာင္မြန္းလွမ္းႏွုတ္ဆက္
သည္။ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဘက္သြားရမွာဟုေျပာသြားသည္။စကားၾကာၾကာမေျပာလိုက္ရ။

     တေန႔ၿမိဳ ့နယ္မန္ေနဂ်ာကေခၚၿပီး “မင္း…ကြန္ေခ်ာင္းရြာဘက္ တာ၀န္က်တယ္”
လို႔ေျပာေတာ့ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္၀မ္းသာသြားသည္။  ၿမိဳ ့နယ္မန္ေနဂ်ာက 
မိမိတာ၀န္က်ရာေဒသ၏စိုက္ပ်ိဳးေရးနည္းစနစ္မ်ားေခတ္မီတိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္
ဖို႔ ေဒသခံေတြနဲ႔အဆင္ေျပေအာင္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံဖို႔၊ မိမိရဲ့ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြ
လို သေဘာထားၿပီး မိမိတတ္ထားတဲ့စိုက္ပ်ိဳးေရးပညာနဲ ့တတ္ႏိုင္သေလာက္အကူ
အညီေပးဖို႔မွာၾကားေျပာျပသည္။ေျပာတာေတြနားေထာင္းမိရင္းသဇင္ကိုအမွတ္ရမိ
သည္။ဒါေတြကိုျပန္မေတြးခ်င္။ကၽြန္ေတာာ္မမွားဟုပင္ယံုၾကည္သည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔
ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသားဘ၀ တစ္ေန႔ သဇင္နဲ႔ စကားေျပာရင္း

       “ကိုယ္ေတာ့ေက်ာင္းၿပီးရင္ျပည္နယ္ေတြဘက္သြားခ်င္တယ္။ေဒသႏ ၱဗဟုသုတ
လည္းရ၊ကိုယ္လည္း စာေရးဖို႔ ကုန္ၾကမ္းရတာေပါ့။သဇင္ေရာ သဇင့္ၿမိဳ႕ ျပန္ေလွ်ာက္
မွာလား။”

       “သဇင္အလုပ္မေလွ်ာက္ဘူး ေဇာ္။သဇင္ဂ်ပန္ကမ်ဳိးေစ့ကုမၼဏီတစ္ခုမွာသြားလုပ္ဖို႔
စီစဥ္ထားတယ္။”

       “သဇင္ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ကိုယ္ကိုလည္း ႀကိဳမေျပာဘူး”

       “ဂ်ပန္မွာ ပိုအဆင္ေျပတယ္။လူေနမႈ အဆင့္အတန္းလည္း ျမင့္တယ္။သဇင္ဘ၀
တက္လမ္းလည္း ရွိတယ္ေလ။ႀကိဳမေျပာတာက ေဇာ္အံ့ၾသသြားေအာင္လို႔ပါ။”

         “ကိုယ္ေတာ့ သေဘာမတူဘူး။သဇင္ တကိုယ္ေကာင္းဆန္တာပဲ။”

         “တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ေဇာ္နဲ႔ အတူတူေပါ့။ေဇာ္လည္း 
အလုပ္မေလွ်ာက္နဲ႔။သဇင္ အဆင္ေျပတာနဲ႔ ေဇာ္ကို လွမ္းေခၚမယ္။”
        “မဟုတ္ေသးဘူးေလ။ဒီမွာ အလုပ္အကိုင္ရေနတာပဲ။ကိုယ္တို႔တစ္နိုင္ငံလံုး 

စိုက္ပ်ဳိးေရးကဏကိုအားသြန္ခြန္စိုက္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာကိုယ္နိုင္ငံမွာပဲလုပ္သင့္
တာေပါ့။”

        “ဘာလဲ….. ေဇာ္က တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးအတြက္ေတြ၊ဘာေတြ ေျပာဦးမလို႔လား။
ေဇာ္ဖတ္ထားတဲ့ ၀တၳဳစာအုပ္ေတြထဲက စကားလံုးေတြနဲ႔…..သဇင္ရယ္ မင္းမွာ
မ်ဳိးခ်စ္စိတ္မရွိဘူးလားနဲ႔ ေမးဦးမွာလား” ခနဲ႔တဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ေျပာသည္။
သဇင္ရဲ႕စကားလံုးေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေဒါသေတြ ေထာင္းကနဲထြက္သြားၿပီး-

         “သဇင္ မင္းစကားလံုးေတြက ေစာ္ကားလွခ်ည့္လား”

         ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ၊ေစတနာေတြကိုထိပါးလာလို႔ ေလသံ
နည္းနည္းျပင္းသြားသည္။သဇင္ က အကင္းပါးလွသည္။မ်က္ႏွာေအာက္ခ်ကာ
ေလေျပေလးနဲ႔

          “ေဆာရီးပဲ ေဇာ္၊ သဇင္ေျပာတာ နည္းနည္းလြန္သြားတယ္”

          ဆိုတာေျပာရင္း၊ သူရည္မွန္းခ်က္ေတြ၊ အလားအလာေတြ အေၾကာင္း
ေအးေအးေဆးေဆးေျပာျပသည္။သဇင့္စကားလံုးေတြကကၽြန္ေတာ့္ဘယ္ဘက္နားမွ
၀င္ကာ၊ညာဘက္နားမွ ျပန္ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံလို႔မရပါ။ သို႔ေသာ္ 
ခ်စ္ရတဲ့သူမို႔ အေျခအတင္ မေျပာေတာ့ဘဲ ၿငိမ္းၿပီး နားေထာင္ေနလိုက္သည္။
ဒီကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား ဖြင့္ဟတိုင္ပင္ဖို႔မသင့္ေသာအရာလို႔
သေဘာပိုက္ၿပီးေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ မစေတာ့ဘဲေနလိုက္သည္မွာေက်ာင္းၿပီး
သည္အထိ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ယံုၾကည္ခ်က္ ကိုယ္ စီနဲ႔ပဲ
လြမ္းဆြြတ္စြာ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကသည္။

          ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပန္ေတြ႕ၾကေတာ့ ယခင္လို တစ္ေယာက္ကို
တစ္ေယာက္ သံေယာဇဥ္ရွိၾကဆဲ။ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္အေၾကာင္းစေျပာေတာ့မွ 
ကၽြန္ေတာ္တို႔အယူအဆေတြမေျပာင္းလဲေသးေၾကာင္းပိုမိုသိလာရသည္။ေျပာင္းလဲလာ
တာက ေက်ာင္းၿပီးၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သဇင္ ဆက္ဆံေရး တစ္စတစ္စ ေ၀းလာ
တယ္လို႔ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိသည္။ကၽြန္ေတာ္မွားသလား၊သဇင္မွားသလားဆိုတာကိုေတာ့
ကၽြန္ေတာ္မေ၀ခြဲတတ္ပါ။သဇင္အေၾကာင္းေတြတိုင္းကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲေနာက္က်ိလာ
မိသည္။ အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ညေတြပင္ မ်ားလာသည္။

          x        x        x        x        x        x        x        x        x        x        x

          အလုပ္တာ၀န္က်ၿပီး ေျခာက္လေလာက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီၿမိဳ႕ေလးနဲ႔
ရင္းႏွီးလာသည္။ ကြန္ေခ်ာင္းရြာသို႔လည္း မၾကာခဏေရာက္တတ္သည္။ အခုဆိုရင္
ကြန္ေခ်ာင္းမွာ လည္ပတ္စရာ ကာလသားေခါင္းေဆာင္ကိုခြန္သန္းေမာင္ရဲ႕အိမ္၊
သူႀကီးဦးေခဖာရရဲ႕အိမ္နဲ႔ဆရာမေလးေနာင္မြန္းတို႔အိမ္ေတြရွိလာသည္။ေနာင္မြန္းတို႔
အိမ္ေတာ့ရြာေရာက္တိုင္း၀င္မိသည္။သူကလည္းခင္မင္ရွာပါသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ 
ေတြမွာပအို၀့္ေဒသယဥ္ေက်းမႈေတြအေၾကာင္းစိတ္ပါလက္ပါရွင္းျပေလ့ရွိသည္။တစ္ခါ
တစ္ရံသူတို႔သနပ္ဖက္ၿခံကိုသြားတဲ့အခါကၽြန္ေတာ္လိုက္သြားတတ္သည္။ထိုအခါမ်ဳိးတြင္
သူဖြံ႕ၿဖိဳးေရးေက်ာင္းတက္ၿပီးရြာမွကေလးမ်ားအတြက္ဆရာမအျဖစ္ကူညီနိုင္သျဖင့္
၀မ္းသာေၾကာင္း၊ရြာရဲ႕ပညာေရး၊က်န္းမာေရးအေၾကာင္း၊သူ႔မိသားစုအေၾကာင္း၊
လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရးအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပသည္။ကၽြန္ေတာ္လည္းအလွ်င္းသင့္သလို
စိုက္ပ်ဳိးေရးစနစ္ေတြတိုးတက္ေကာင္းမြန္ေစခ်င္ေၾကာင္း၊တိုးခ်ဲ႕ပညာေပး(Extension)
လုပ္ရသည္မွာဘာသာစကားမတူ၍ခက္ခဲေၾကာင္း၊ပအို၀့္စကားသင္လိုေၾကာင္း
တေမ့တေမာ ေျပာၾကဆိုၾကသည္။ကၽြန္ေတာ္သေဘာအက်ဆံုးဓေလ့တစ္ခုမွာ
အိမ္တစ္အိမ္ေရာက္တိုင္းဘုရားကိုအရင္၀တ္ခ်ၿပီးမွစကားေျပာၾကတာျဖစ္သည္။
သူကေျဖလိုက္ကၽြန္ေတာ္က  ေမးလိုက္နဲ႕စကားေတြ ေျပာမကုန္။ေနာင္မြန္းနဲ႔တစတစ
ပိုမိုရင္းႏွီးလာသည္။သူ႔အေပၚေလးစားစိတ္၊ျမတ္နိုး စိတ္ေလး ပိုမိုလာမိသည္။သူကေရာ
ကၽြန္ေတာ္အေပၚ ဘယ္လိုပါလိမ့္ဆိုတာ ေတြးေတာရင္း ရင္ခုန္လာတတ္သည္။

          တစ္ေန႔ ေဒသမ်ဳိးေတြအစား အထြက္ေကာင္းစပါးမ်ဳိးေတြ လဲလွယ္စိုက္ဖို႔ 
စည္းရံုးေရးသြားရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေနာင္မြန္းတို႔အိမ္၀င္လည္သည္။သူ႔အိမ္က 
သနပ္ဖက္ၿခံသြားတယ္ေျပာလို႔ လိုက္သြားေတာ့ ခုတ္ၿပီးသားသနပ္ဖက္ရိုးေတြ
စီထပ္ေနသည္။ သူကေရေႏြးေသာက္ဖို႔ လွမ္းေအာ္သည္။ခဏေနမွသူေရာက္လာ
သည္။ေခၽြးစို႔ေနေသာသူမ်က္ႏွာ၀ိုင္း၀ိုင္းေလးကတစ္မ်ဳိးလွေနသည္။ကၽြန္ေတာ္တေမ့
တေမာ   ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

          “ေဟ့ အကို၊ဘာၾကည့္ေနတာလဲ”

          “တေရးနား” လို႔ ပအို၀့္လို နင္လွတယ္ ေျပာေတာ့ သူရွက္ၿပံဳးေလးၿပံဳးသည္။

          “ေနာင္မြန္း၊ ေခြရက္ငွား လို႔ေျပာရင္ အသံထြက္မွန္လား”

          “အကို ဒီေန႔ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ဘာေတြ ေမးေနတာလဲ”

          “အကို အဲဒီလို ေျပာခ်င္လို႔ ေနာင္မြန္း၊အကို ေနာင္မြန္းကို ခ်စ္မိၿပီ။အကို႔
မ်က္စိထဲမွာ ေနာင္မြန္းက အၿမဲလွေနတာပဲ”

          သူေခါင္းငုံ႔သြားသည္။ကၽြန္ေတာ္အားမလိုအားမရျဖစ္ကာ သူ႔လက္ဖ၀ါးႏုႏုေလး
ကို ဖြဖြေလး ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္။သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ေနမိသည္။ပို၍ ပို၍ 
ခ်စ္လာမိသည္။

        “ေနာင္မြန္း၊ အကိုကို ခ်စ္လားဟင္ အေျဖေပးေလဦး”

        “ေအာ့…ေအာ့” ဟု မပြင့္တပြင့္ေလးေျပာသည္။ကၽြန္ေတာ္ သိပ္၀မ္းသာသြားသည္။
ေတြးေလေတြေလ ၾကည္ႏူးမိတာ အမွန္ပင္။အျပန္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကား 
လွပတဲ့ကြန္ေခ်ာင္းေဘးက ရိုးသားၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေနာင္မြန္းထံပါးမွာပဲ
လြင့္ပါးက်န္ရစ္ခဲ့သည္။အေတြးေတြ မိုင္ေထာင္ခ်ီခရီးဆန္႔ၾကၿပီး ညေရာက္ေတာ့
ေတာ္ေတာ္နဲ႔အိပ္မေပ်ာ္။ေနာင္မြန္းရဲ႕မ်က္ႏွာလွလွေလးကိုပဲျမင္ေယာင္ေနမိေတာ့သည္။

          x        x        x        x        x        x        x        x        x        x       

  ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ထဲ စ၀င္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္ခန္႔ေပးေသာလူႀကီးေတြက
“မင္းတို႔ အခုတာ၀န္က်မည့္ေဒသေတြက ေအးခ်မ္းကုန္ၿပီ။ဒီထက္တိုင္းရင္းသားေတြ
ကရိုးသားၿပီးခင္မင္စရာေကာင္းတယ္။ေဒသေကာင္းစားေရးအတြက္ကိုယ္တတ္ထား
တဲ့ပညာနဲ႔တတ္ႏိုင္သေလာက္ပူးေပါင္းေဆာက္ရြက္ၾကပါ။မင္းတို႔ေပ်ာ္လာမွာပါ။”
လို႔မွာၾကားခဲ့တာေတြသတိရမိသည္။အခုေတာ့ကၽြန္ေတာ္တကယ္ပဲ ေပ်ာ္ရြင္ရသည္။
ေအာ္…ရန္ကုန္ရံုးခ်ဳပ္ခန္႔စာသြားယူတုန္းကသဇင္နဲ႔ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ေတြ႕ခဲ့ရသည္ပဲ။
သူလည္း ႏိုင္ငံျခား ထြက္ဖို႔လိုအပ္တာေတြလာလုပ္သည္တဲ့။တစ္ေယာက္အေၾကာင္း
တစ္ေယာက္ေမးရင္းဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္မွာစကားထိုင္ေျပာခဲ့ၾကသည္။သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္
ဘယ္လိုမွမျပင္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္းေျပာရင္း

          “သဇင္ေတာ့ သဇင္ဘ၀ တိုးတက္ဖုို႔ ဒီပတ္၀န္က်င္ထက္တိုးတက္တဲ့ေဒသကို 
သြားဖို႔ လိုတယ္ေလ။ ဒါမွလည္း ေရျမင့္ၾကာတင့္ၿပီး သဇင္ဘ၀ အေျခလွမွာေပါ့”

         ကၽြန္ေတာ္ဘက္မွလည္း မေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ့ အေနအထားမို႔ သဇင္ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္
 စိတ္မေကာင္းစြာ လမ္းခြဲႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကသည္။

          x        x        x        x        x        x        x        x        x        x

       ဒီလြမ္းေမာဖြယ္ဇာတ္လမ္းကို ေနာင္မြန္းကိုအသိေပးသင့္တယ္လို႔ယူဆမိသည္။
ရိုးသားတဲ့ေနာင္မြန္းကိုထိန္ခ်န္မထားခ်င္။ဖံုးကြယ္ထားသလိုဆိုလိပ္ျပာသန္႔မွာမဟုတ္
ဘူးေလ။ ေတြ႔တုန္းေလးခဏ ေနာင္မြန္းကို  ေျပာျပေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကို တစ္လွည့္
ဟိုးအေ၀းႀကီကိုတစ္လွည့္ ေငးၾကည့္ရင္း ေနာက္ဆံုးမ်က္ႏွာေလးညိႈး က်သြားသည္။
ေတြေတြေ၀ေ၀ေလးနဲ႔ ။

       “ဒါဆို ေနာင္မြန္းက အကိုရဲ႕ အခ်စ္ဦး မဟုတ္ဘူးေပါ့။”

ဘယ္လိုေျပာရမွာလဲ ေနာင္မြန္းရယ္။ရင္ထဲက စကားလံုးေတြ အစီအရီထြက္ကာ

      “ေနာင္မြန္းရယ္…။ အကိုေနာင္မြန္းကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္မိတာပါ။ဟိုအေရွ႕က
ျမင္ေနရတဲ့ မဲနယ္ေတာင္တန္းႀကီးလို ေနာင္မြန္းဘ၀မွာမားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ၿပီး၊
အဲဒီလို ခိုင္မာတဲ့ သစၥတရားနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တာပါ။အကို မညာရက္ပါဘူးကြာ။” လို႔ေျပာျပ
ေတာ့မွ ေနာင္မြန္း မ်က္ႏွာလွလွေလး တိမ္စင္လလို လန္းလန္းရႊင္ရႊင္ၿပံဳးလာေတာ့
သည္။

        “ကဲ… ေနာင္မြန္းေရာ အကို႔ကို ဘာလို႔ခ်စ္တာလဲ”

        သူစိတ္ေလးကို ဖြင့္ဟၾကည့္လိုက္သည္။

         “ေနာင္မြန္း အကို႔ကို ေလးစားခင္မင္မႈနဲ႔ စၿပီးခ်စ္မိသြားတာပါ။
ယံုလည္း။ယံုတယ္။ အကို႔ကို ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာရရင္ ရွမ္းကုန္ျပင္ျမင့္
ေတာင္တန္းေတြလို ကုန္ႏိုင္ဖြယ္မရွိပါဘူး” လို႔အားက်မခံ ခပ္ရႊင္ရႊင္ေလး ျပန္ေျပာ
သည္။

        “ကဲ အဲဒါဆို တစ္ခုထဲေျဖ”

         “ဗမာေလးမို႔  ခ်စ္တာေပါ႔” လို႔ေျဖျပီး  ခပ္ရွက္ရွက္နဲ႔ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းေပၚ
ေခါင္းမွီကာကိုယ္ေလးသိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္တခစ္ခစ္ရယ္ေမာေနပါေတာ့သည္။သူ႔
အေျဖထဲတြင္ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ တည္းအတြက္သာမဟုတ္၊ အျခားအႏွစ္သာရ
ေတြပါ ပါ၀င္ေနသည္။ 

         ရင္ထဲမွာသိပ္ၾကည္ႏူးသြားသည္။လွပမိွဳင္းညိဳ႕တဲ့ကုန္းျမင့္လယ္ယာေတြနဲ႔
ေသြးခ်င္းတို႔ေတာင္ ယာေတြကို ေမွ်ာ္ ႀကည့္လိုက္သည္။ ဒီေရဒီေျမကို ခ်စ္သည္။
တိုင္းရင္းသားေတြ အတူတူပင္။ မိမိေဒသ၊မိမိ  တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္ရမွာေပါ့။ တစ္ေျမ
တည္းေနတစ္ေရတည္းေသာက္သူေတြကိုခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးကာေကာင္းက်ဳိးေဆာင္ရြက္
ေပးရမွာမဟုတ္ပါလား။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီေရးသြားတဲ့ “သင္ေသသြားေသာ္” ကဗ်ာေလး
ကို ခံစားေတြးေတာမိရင္း ေနာင္မြန္းကို ေထြးေပြ႕ကာ ႏႈတ္ဖ်ားမွ တိုးတိုးေလး
ေရရြတ္ေနမိပါေတာ့သည္။

ေမာင္ေနျပာ

စာမ်က္ႏွာ(၈၉-၉၄)

ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ရည္မဂၢဇင္း၊အမွတ္(၈၀)၊၂၀၀၅ဒီဇင္ဘာလ