အေမ

အေမႏွင့္ပတ္သက္ျပီး ပထမဆံုးမွတ္မိတာက မနက္ေစာေစာစီးစီး အေမႏွင့္အတူ

လမ္းထေလွ်ာက္တာပဲ။တစ္ခါတစ္ရံ  (၁၁) အမွတ္ရဲစခန္းဘက္ ၊ တစ္ခါတစ္ရံ

ေရတြင္းပ်က္မွတ္တိုင္ဘက္။အဲဒီတုန္းက ကၽြဲဆည္ကန္ ကား၀င္းဆိုတာ မရွိေသး

ပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနတာက(၉၀၁)ရပ္ကြက္ထဲမွာ မိတၳီလာျပန္မည့္ေန႔ဆိုလည္း

ဒီလမ္းမႀကီးဘက္ထြက္ျပီးကားေစာင့္ရသည္။ကားေလးေတြက ဟိုင္းလတ္ကား

ေလးေတြ။ အခုလို Express ေတြ Mini Bus ေတြမရွိေသး။ စပယ္ယာေတြက

ေတာ့ “မိတ္လာ---မိတ္လာ---မိတ္လာကို” လို႔အဆက္ မျပတ္ေအာ္ကာလူေခၚ

ေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မိတၳီလာလို႔ ပီပီသသမထြက္ဘဲ သူတို႔ေအာ္တဲ့

“မိတ္လာမိတ္လာ” ဆိုတဲ့အသံကိုပဲ သေဘာက်ေနမိသည္။ကၽြန္ေတာ္ကစကား

ေျပာတတ္ခါစ အရြယ္၊ ဒီအသံၾကားရင္ပဲ ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေတြ႔ရေတာ့မယ္ဆိုတာ

သိလို႔ ေပ်ာ္ေနမိသည္။

အေမတို႔၊ေဖေဖတို႔ ဇာတိက မိတၳီလာ။ေဖေဖကအစိုးရ၀န္ထမ္းမို႔မႏ ၱေလးသို႔

ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရသည္။အေမကေတာ့ အိမ္ရွင္သက္သက္မို႔ မိတၳီလာကိုခဏခဏ

ျပန္သည္။ျပန္တိုင္းသူ႔သားႀကီးကၽြန္ေတာ့္ကို အၿမဲေခၚေလ့ရွိသည္။တစ္ခါေတာ့

မႏ ၱေလးမွ မိတၳီလာသို႔ အျပန္ ကူမဲေရာက္မွ ကားႀကံဳနဲ႔ သတင္းစကားတစ္ခု

ေရာက္လာသည္။မႏ ၱေလးမွာရိွတဲ့ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ မီးေလာင္လို႔တဲ့။စကားေျပာ

တတ္စအရြယ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့အေမတို႔ ေသာကကို နားမလည္ႏုိင္ရွာပါ။

ကၽြန္ေတာ္သံုးႏွစ္သားအရြယ္မွာ မမႀကီး အိမ္ေထာင္က်သည္။သမီးဦးျဖစ္လို႔

ေဖေဖတို႔၊ အေမတို႔ ရင္နင္႔ေအာင္ခံစားရသည္။ ခ်စ္လို႔မ၀ေသးခင္ တပါးသူ

လက္ထဲထားခဲ့ရတာမို႔ မေျဖသိမ့္ႏုိင္ခဲ့ပါလို႔ အေမက ေနာင္ခါက်မွ ကၽြန္ေတာ့္ကို

ေျပာျပသည္။အေမတို႔ ႏွေျမာတသျဖစ္လို႔ ေသာကျဖစ္ဆဲမွာပဲ မိတၳီလာသို႔

ျပန္ေျပာင္းေရႊ႕ၾကေတာ့သည္။ကၽြန္ေတာ္က မမႀကီးတို႔နဲ႔အတူ မႏ ၱေလးမွာ

ခဏတာက်န္ရစ္ခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဘယ္မွာေမြးလဲလို႔ေမးၾကည့္ဖူး

သည္။အဲဒီတုန္းကအေမတို႔ကမႏ ၱေလးမွာေနတာ၊သားႀကီးကိုေမြးမယ္ဆိုေတာ့

မိတၳီလာမွာပဲ ျပန္ေမြးတာလို႔ေမေမကေျပာသည္။အဲဒါေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္အသား

မဲတာေနမွာေပါ့လို႔ေျပာေတာ့ အေမကရယ္သည္။ ကေလးအရြယ္က အေမ

ကၽြန္ေတာ့ကိုခ်စ္တာသတိတရမခံစားရပါ။ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိႏုိင္တာလည္း

ျဖစ္ႏုိင္သည္။ကေလးဘ၀ေတြကလည္း ေဆာင္းေႏွာင္းရက္ က်န္ေတြလို

တျဖည္းျဖည္း ကုန္ဆံုးသြားခဲ့သည္။ေက်ာင္းထားတဲ့ကိစၥအရပ္ရပ္ကို ေဖေဖ

ကပဲဒိုင္ခံလုပ္ေပးခဲ့သည္။အမက(၁၆)၊အင္းကုန္းကေနမူလတန္းဆင့္ၿပီးဆံုး

ေတာ့မိတၳီလာအ၊ထ၊က(၄)သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရသည္။(၆)တန္း ေက်ာင္းသား

ဘ၀မွာ မွတ္မွတ္ရရ၊အေမက ကၽြန္ေတာ္ကို ေက်ာင္းစိမ္းအကီ်ၤအျဖဴေလး

တစ္ထည္ လက္ခ်ဳပ္နဲ႔ ခ်ဳပ္ေပးသည္။ပထမေတာ့ ၀တ္ရမွာကို ကၽြန္ေတာ္ရွက္

ေနခဲ့သည္။ဆရာမေတြ ကအစ အက်ၤ ီေလးကလွလိုက္တာလို႔ေျပာမွ ကၽြန္ေတာ္

ေတာ္ေတာ္သေဘာက်မိသည္။အဲဒီႏွစ္ မွာပဲ အေမ့ရဲ႕ဂရုစိုက္မွဳေတြႏွင့္အတူ

ကၽြန္ေတာ္ဟာ စာေတာ္တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာ ခဲ့သည္။အေမက

စာက်က္ဖို႔ တဖြဖြေျပာသည္။ဘာေၾကာင့္၊ညာေၾကာင့္လို႔ေတာ့ တစ္ခါမွရွင္းမျပခဲ့

ဖူးပါဘူး။အေမခိုင္းတာ မလုပ္တဲ့အခါမ်ဳိးျဖစ္ျဖစ္၊ သူစိတ္တိုင္းမက်တဲ့

အခါမ်ဳိးျဖစ္ျဖစ္ နင္တို႔ကိုေမြး ရတာ ငါဗိုက္ေၾကာျပတ္တယ္လို႔ေျပာတတ္သည္။

အေမက ဆူဆူပူပူလုပ္တာကလြဲလို႔ သားသမီးေတြ ကို ဆဲလား၊ဆိုလား

၊ေခါက္လား၊ထစ္လား မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္တို႔မုန္႔ဖိုးကို ေဖေဖကပဲ

အၿမဲေပးသည္။အေမကမုန္႔ဖိုးေပးဖို႔ အၿမဲတြန္႔တိုတတ္ သူပါ။ဒါေပမဲ့အိမ္မွာေတာ့ မုန္႔ေတြအၿမဲ၀ယ္ထားတတ္သည္။ေႏြေန႔လည္ေတြဆို သာကူက်ဳိႏု႔ိထမင္း၊

မုန္႔လက္ေဆာင္းစတဲ့ အညာမုန္႔မ်ဳိးေတြ၀ယ္ေကၽြးေလ့ရွိသည္။ညေနဘက္ အေဖ

အျပင္ကျပန္လာရင္ မုန္႔လင္မယား ဒါမွမဟုတ္စပ်စ္သီးတစ္ခုခုေတာ့ ၀ယ္လာ

စၿမဲပဲ။ယူတ္စြအဆံုး ဘာမွ၀ယ္မလာရင္ ေတာင္ အိမ္မွာအပ်င္းေျပစားဖို႔ ပဲေလွာ္

၊လၻက္ေတာ့အၿမဲရွိသည္။

ေဖေဖအစိုးရ၀န္ထမ္းဘ၀ကထြက္ေတာ့ အလုပ္ေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေျပာင္း

လုပ္ခဲ့ရသည္။ ပရိေဘာဂလုပ္ငန္း၊ထမင္းဆိုင္၊လၻက္ရည္ဆိုင္၊အထည္ဆိုင္၊

ထန္းရည္ဆိုင္ စသည္ျဖင့္၊အေမကေတာ့ ေဖေဖ့လုပ္ငန္းေတြကို ဒူးတူေပါင္ဖက္ အၿမဲလုပ္ကိုင္ေပးခဲ့သည္။(၈၈)ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္ေတာ့ ေဖေဖတို႔ထန္းရည္လိုင္စင္ နိဌိတံသြားသည္။စိုးရိမ္တတ္တဲ့အေမက ကၽြန္ေတာ့ကိုလက္ဆြဲၿပီး ေစ်းထဲမွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတာင္ေရာင္းခဲ့တာ။အဲဒီကာလေတြမွာ အစားအစာေတြရွားပါး

တယ္ထင္ပါရဲ႕။ထမင္းကိုပဲစင္းငံုတို႔၊ပဲလြန္းတို႔၊ေျပာင္းဆန္တို႔နဲ႔ တြဲစားခဲ့ရတာ

အမွတ္ရေနမိသည္။အေမက သားသမီးေတြ မ်က္ႏွာငယ္မွာကို သိပ္ေၾကာက္ခဲ့တာ။

သူ႔အတြက္ေတာ့ဂုဏ္ေတြ၊ပကာသနေတြ ဘာမွမထားခဲ့ပါဘူး။အေမဟာ တျခား

မိန္းမေတြလို မၾကြား၀ါတတ္ဘူး။ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ မာယာ၊သာေဌယ်

ေတြကင္းကင္းနဲ႔ ဘ၀ကိုေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့သည္။၀န္ကိုစဥ္းလဲျခင္း ကင္းခဲ့သည္။

အေမ့ရဲ႕ရွင္းလင္းတဲ့စိတ္ထားကို ကၽြန္ေတာ့တို႔ အတုယူသင့္သည္။အေမက လူေတြ

အားလံုးကိုေစတနာအရင္းခံနဲ႔ပဲ ၾကည္႔တတ္တာ။၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာက အေမ့

ရဲ႕သားသမီးေလးေယာက္က ဘယ္သူမွ အေမ့လို မျဖဴစင္ခဲ့ပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္တို႔

၀န္မခံခ်င္ေပမဲ့၀န္ခံရမွာပါ။

ရပ္ရြာေအးခ်ိန္သာယာစ ေဖေဖက ရန္ကုန္ကို အထည္ေတြသြား၀ယ္၊ဒီမွာေန႔ေပး

စနစ္ အေၾကြးျပန္ေရာင္းရသည္။ေက်ာင္းစိမ္းေဘာင္းဘီအစ အိုခြက္ပန္းကန္ပါ

မက်န္လူ႕အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြအျပင္ ေငြစေၾကးစပါေန႔ျပန္ေပးစနစ္နဲ႔ေခ်း

ပါသည္။အေမနဲ႔ဒီအလုပ္နဲ႔အလွ်င္းသင့္လွသည္။မနက္ပိုင္း ေရာင္းစရာရွိတာေတြ

ေရာင္း၊ညေနဆိုုအေၾကြးလည္းေတာင္းလိုက္နဲ႔က်န္မာေရးအတြက္လည္းေကာင္း၊

စီးပြားေရးလည္းတြက္ေခ်ကိုက္လွသည္။အေမကဘယ္ေတာ့မွ ေစ်းဘယ္ေတာ့မွ

တင္မေရာင္းဘူး။ေစ်းလိမ္မေရာင္းဘူး။ အေမေစ်းေရာင္းတာ ေစ်းေရာင္းတာနဲ႔

မတူဘူး။ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြထံ တတ္ႏုိင္သေလာက္ေလးလာေပးကမ္းတာနဲ႔

တူပါသည္။အျခားလူေတြေရာင္းရခက္တာမ်ဳိး အေမ့လက္ထဲေရာက္ရင္ကုန္တာ

ပါပဲ။တစ္ခ်ဳိဆို ေစ်းက၀ယ္လာၿပီး မႀကိဳက္တဲ့ ဖိနပ္၊ဦးထုပ္၊အထည္ကအစ "ေဒၚႀကီးရယ္ဒါေလး ေတြ ျပန္ေရာင္းေပးပါ"ဆိုရင္းေျပာရင္းလာေပးတတ္သည္။

အေမကဒါမ်ိဳးဆိုအျမတ္မယူဘဲ ေစတနာသက္သက္ကူညီတတ္သည္။အေမ

ေစ်းေရာင္းတာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ကၽြန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္မွာ ေျပာစမွတ္တြင္တာတစ္ခု

ရွိသည္။“ဘာပဲေရာင္းခ်င္ေရာင္းခ်င္၊ေဒၚႀကီးေဒၚခင္သန္းသာေပးလိုက္၊မကုန္တာ

မရွိေစရဘူး။”တဲ့။အေမ့ကိုရပ္ကြက္ထဲမွာမသိတဲ့သူမရွိပါဘူး။ကေလးကအစေဂါပက

လူႀကီး အဆံုးသိၾကခင္ၾကသည္။ေထာင္ထြက္ရာဇ၀င္လူဆိုးေတြေတာင္ အေမ့ကို

စၾကေနာက္ၾကသတဲ့။

အေမဟာေစ်းေရာင္း၊ေစ်း၀ယ္ေတာ္သေလာက္ စာရင္းဇယားလုပ္ဖို႔က် ပ်င္းတတ္

သည္။ အေမကလျပည့္ေန႔ဖြားလို႔မ်ား စိတ္သေဘာထား ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တတ္သလို

အနည္းငယ္ပ်င္းရိတတ္သလားေတြးမိသည္။အေမကအအိပ္ကိုအစားထက္ခံုမင္သူ

လည္းျဖစ္သည္။စာရင္းမွတ္ေလ့မရွိေပမဲ့ ျဖည္းျဖည္းစဥ္းစားရင္ေတာ့ ေပၚတတ္တာ

ပဲ။မ်က္လံုးေလးမွိတ္ျပီးစဥ္းစားေနတဲ့အေမ့ကိုကၽြန္ေတာ္မၾကာခဏျပန္ျမင္ေယာင္မိ

သည္။ျပန္စဥ္းစားလို႔မရရင္ေတာ့“ကိုယ့္အိပ္ထဲရွိတာကိုယ့္ပိုက္ဆံပဲ။ဘာမွအလကား

သံုးတာမရွိဘူး။”ဆိုတာအေမ့လက္ကိုင္စကားပါ။အေမ့စာရင္းထဲမွာ ေသးေပါက္

ဒါမွမဟုတ္အိမ္သာဆိုတာအၿမဲပါသည္။အေမကေစ်းတစ္ခါသြားရင္ ေစ်းအိမ္သာကို

(၅)ေခါက္ေလာက္ ေသးေပါက္သြားသည္။စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းသလိုရီစရာလည္း

ေကာင္းသည္။   အေမနဲ႔အတူမိတၳီလာေစ်းထဲ၊မႏ ၱေလးေစ်းခ်ိဳထဲ၊တရုတ္တန္းထဲ

အထည္၀ယ္ဖို႔ခဏခဏလိုက္သြားဖူးသည္။အျပင္ထြက္တယ္ဆိုရင္တစ္ေယာက္

တည္းတစ္ကိုယ္ ေကာင္းဆန္ဆန္မုန႔္ေတြဘာေတြ၀ယ္မစားတတ္ဘူး။မုန္႔စားမယ့္

အစားမိသားစုအတြက္သာအဆာေျပစားရန္ဟင္းခ်က္စရာရရန္သာ၀ယ္လာတတ္

သည္။ေစ်းခ်ိဳထဲသြားရင္ ေတာ့အဆင္ေျပသည္။သူတို႕ကလၻက္ရည္၊မုန္႔နဲ႔စားစရာ

တစ္ခုခု၀ယ္ၿပီး ဧည့္ခံတတ္သည္။ေစ်းခ်ိဳနဲ႔တရုတ္တန္းကဆိုရင္ မိတၳီလာကေစ်း

၀ယ္လာတတ္တဲ့ ခပ္၀၀မိန္းမႀကီး တစ္ေယာက္ကိုသတိတရရွိတတ္သည္။

အေမ့ရဲ႕ထူးျခားတဲ့အက်င့္တစ္ခုကသြားရင္းလာရင္းမိတ္ဖြဲ႔တတ္ျခင္းပင္။ကားေပၚ

မွာမ ႏ ၱေလးမွျပန္ၾကြလာတဲ့ ဦးပဇင္းနဲ႔ခင္ခဲ့သည္။ ယုတ္စြအဆံုး မိတၳီလာေစ်းက

အျပန္ ျမင္းလွည္းေပၚမွာတင္ "မလွဳိင္"မွ ေက်ာင္းသူအေမနဲ႔ အေပါင္းအသင္းျဖစ္ခဲ့

သည္။စစ္ကိုင္းကကေလးအေမမိန္းမငယ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ခင္ခဲ့သည္။သူ႕သမီးလည္း

အေမ့သမီးလတ္လို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူတဲ့။ေနာက္က်ေတာ့ အေမခရီးတစ္ခုျပန္

လာတိုင္း ဘယ္သူနဲ႔မိတ္ေဆြဖြဲ႔ခဲ့သလဲလို႔ေဖေဖကေနာက္တတ္ေသးသည္။

လူ႕သဘာ၀အတိုင္း အေမကခ်စ္စရာထင္စရာေတြခ်ည္းမဟုတ္ပါ။အေမကေရွး(၇)

တန္းေအာင္ေပမဲ့ဘယ္စာအုပ္ကိုမွေကာက္ကိုင္ေလ့မရွိ။ဖတ္ၾကည့္ေလ့မရွိပါ။အေမ

စိတ္တိုလာၿပီဆိုရင္ ေဖ့ေဖ့ကို “ႏြားႀကီး '' လို႔ေအာ္တတ္သလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို

“လုပ္ေတာက္စားရဲ”လို႔ျမည္တြန္ေတာက္တီးတတ္သည္။အေမေျပာေနၾကစကားပံု

လည္းရွိေသးသည္။အဲဒါက“နင္တို႔ေျပာရတာသဲတဲေသးေပါက္ တာမွရွဲရွဲျမည္ေသး

တယ္” တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က “အေမရာ၊သဲထဲေရသြန္ပါ” လို႔ဆိုရင္ အတူတူ ပဲတဲ့။

အေမကအဲဒီလိုေစ်းေရာင္း၊ကၽြန္ေတာ္တို႔ကအတန္းေတြတစ္တန္းၿပီးတစ္တန္း

တက္ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀မွာ ေဖေဖကလင္းရင္တိုင္ႀကီးဆိုရင္ အေမက

အဓိကက် တဲ့ေဒါက္တိုင္ တစ္တိုင္ပါ။အေမ့သားသမီးေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္က တတိယေျမာက္၊သားေတြထဲမွာေတာ့ သားႀကီးေပါ့။အေမ့သမီးတစ္ေယာက္က

တကၠသိုလ္ကဆရာမ၊အေမ့ သားကၽြန္ေတာ္က အရာထမ္းတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ အေမဂုဏ္ယူေလာက္တာေပါ့။

ျပကၡဒိန္စာရြက္ေတြက ေလလြင့္ရြက္၀ါေတြလိုတစ္ရြက္ၿပီး တစ္ရြက္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လွန္သြားခဲ့သည္။၁၉၉၆ခုႏွစ္မွာကၽြန္ေတာ္ကေတာင္ကုန္းေလးေပၚက တကၠသိုလ္

ပရ၀ဏ္ကိုေရာက္ခဲ့သည္။အေမ့ကိုလြမ္းလို႔ခဏခဏျပန္လာရင္၊အေမ့မတၱာအျပင္

သံေယာစဥ္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ကခ်ည္ေႏွာင္ဖို႔ႀကိဳးစားေတာ့ အေမကငိုယိုလို႔။

တကၠသိုလ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အေမ့ရင္ခြင္လိုက်ယ္ေျပာလွပါတယ္။

တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္မွာကံၾကမၼာကအေမ့ကို ပထမအႀကိမ္ေသြးထိုးစမ္းခဲ့သည္။

ေနာက္ ဒုတိယအႀကိမ္။ ေနာက္တတိယအႀကိမ္မွာ အေမာကို အလဲထိုးဖို႔ သူ႔မွာ

အားမာန္ေတြအျပည့္။အဲဒီတုန္းကကၽြန္ေတာ္ကတကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္။ကၽြန္ေတာ္

မၾကားရဲတဲ့စကားလံုး။တစ္ေန႔ေတာ့ကၽြန္ေတာ့ေယာက္ဖတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းကို

ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ခ်လာသည္။ ဒီေန႔ မင္း ရမည္းသင္း ကိုလိုက္ခဲ့တဲ့။

မႏ ၱေလးေဆးရံုႀကီး က အေမ့လို Cancer ေ၀ဒနာသည္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ကိုမ်ား

၀မ္းနည္းစြာေက်ာခိုင္းၿပီးၿပီလဲ။ရမည္းသင္းက တိုင္းရင္းေဆးဆရာႀကီးဆီမွာ အေမ

ကေမာဟိုက္လို႔။သားႀကီးေက်ာင္းစာေတြပ်က္ေနဦးမယ္တဲ့။

ေၾသာ္အေမရယ္-------ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့အေမ။

အဲဒီည ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြ မ်က္လံုးအိမ္ထဲက တစ္ဆင့္ မ်က္ႏွာတျပင္လံုး

ရႊဲလို႔နစ္လို႔။ေခြးေတြကလည္း ကံၾကမၼာကို ႀကိဳတင္သိထားတဲ့အလား ဆြဲဆြဲငင္ငင္

အူလို႔။ညဟာ နိုင္လိုမင္းထက္ေမွာင္လြန္းလွပါသည္။အေမက သူခင္တြယ္လြန္းတဲ့

သူ႔မိဘမ်ား ေခါင္းခ်သြားရာ အင္းကုန္းေျမကို ေမာလွ်စြာျပန္ၿပီ။ကၽြန္ေတာ္လည္း

တကၠသိုလ္ကိုေၾကကြဲစြာျပန္ခဲ့သည္။အဲဒီႏွစ္စာေမးပြဲဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္

အခက္ခဲဆံုးပါပဲ။ ေနာက္ဆံုး ေမးခြန္းလႊာကို ေျဖၿပီး တကၠသိုလ္ လမ္းထိပ္က

ကားမွတ္တိုင္ကို ကၽြန္ေတာ္ သုတ္ေခ်တင္ခဲ့သည္။

၁၉၉၈ရဲ႕ၾသဂုတ္လ(၂၅)ရက္ေန႔ေပါ့။

အိမ္မွာအေမကကၽြန္ေတာ့္ကေစာင့္လို႔ို။ေဖေဖကဒီလိုပဲယံုၾကည္ထားသည္။ကၽြန္ေတာ္

ေရာက္ေတာ့ည(၁၁)နာရီ။ တစ္ညလံုး၊ တစ္ေန႔လံုး၊ တစ္ညလံုး။ ေနာက္တစ္ေန႔လံုး ၊

တစ္ညလံုး။ေနာက္ေန႔ မနက္ေစာေစာအေမ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္မမေလးကို ႏိုးခဲ့ရ

သည္။ အေမ့သမီး၊  ကၽြန္ေတာ့္မမေလးက အေမ့အတြက္  အေမျပဳခဲ့တဲ့ ဒါန၊သီလ၊

ဘာ၀နာေတြ ကိုေရရြတ္လို႔။သတိေပးလို႔။ ၀ါတြင္း၊၀ါပဆြမ္းေလာင္းခဲ့တာေတြ၊ဥပုသ္

သီတင္းတည္ေဆာက္ခဲ့တာေတြ၊အခ်ိန္ကာလၾကာျမင့္စြာ မိုးကုတ္၀ိပသနာအလုပ္

ေတြစိုက္လိုက္မတ္တတ္အားထုတ္ခဲ့တာ ေတြေျပာလို႔မကုန္ႏိုင္ပါဘူး။ေမာပန္းေနတဲ့

ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခုခုအဟာရျဖည့္ဖို႔မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ကိုကူးခဲ့သည္။“အေမအေမ”တဲ့

ကၽြန္ေတာ့္ ညီေလးရဲ႕ ဆို႔နစ္ေၾကကြဲတဲ့ အသံ။ ကၽြန္ေတာ့္နားစည္ကို ဗံုးတစ္လံုးလို

ပစ္ခြင္းလိုက္သည္။ကၽြန္ေတာ္အေျပးအလႊားအေမ့နားကို။အေမဟာေနာက္ဆံုးသူ႔ရဲ႕

၀င္သက္ကိုရွဴသြင္းလိုက္လို႔။ေနာက္အေမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးကို  သံေယာစဥ္

ျဖတ္လိုက္သည္။ အေမ-------အေမ-----------။ကၽြန္ေတာ္ေအာ္ေခၚပစ္လိုက္သည္။

အေမ----မၾကားႏုိင္ေတာ့။တစ္ဘ၀တာအတြက္ အေမသြားခဲ့ၿပီ။

သံသရာတစ္ေကြ႕ျပန္ဆံုႏိုင္ဦးမလား။ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္းေပါ့။အဲဒီေန႔

က ၁၉၉၈   ရဲ႕ ၾသဂုတ္လ ၂၈ ရက္ ေန႔ဟာ   ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့

အမဲေရာင္ရက္စြဲတစ္ခုအၿဖစ္   မွတ္တမ္းတင္က်န္ရစ္ခဲ့ပါသည္။

ေမာင္ေနျပာ

အေမေဒၚခင္သန္းသို႔လြမ္းဆြတ္လွ်က္---။

၂၈-၈-၂၀၀၈