 |
| Richsonha |
မျမင္ဘူးတဲ့မ်က္ႏွာကို
စကားလံုးေတြထဲမွာရွာၾကည္႔တယ္
ဝတ္ေကာင္းစားလွဝတ္ထားတဲ့
မနက္ခင္းရယ္
လူျမင္ရင္
ျပံဳးျပရမယ္ဆိုတဲ့ ဝတ္ေၾကးတန္းေၾက ႏွုတ္ခမ္းရယ္
အကၡရာအမွန္တရားေတြကို
ရြတ္ဆိုတတ္တဲ႔ ဦးေႏွာက္ၾကီးရယ္
ဒီအစိမ္းေရာင္ေက်ာင္းမွာ
အတူေနခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။
စကားလံုးေတြက
အသံေတြကို ထမ္းပိုးၿပီးခိုင္းေတာ့
ယံုၾကည္ျခင္းေတြက
စာတိုက္ကတဆင့္ ပါဆယ္ေရာက္လာတယ္။
ခါးပတ္နက္ဝတ္ထားတဲ့
ေက်ာင္းဆရာမေလးရယ္
စားနပ္ရိကၡာေတြ
တင္ေဆာင္ၿပီး
ဒီျမစ္ရိုးၾကီးတေလွ်ာက္
ေရလႊာေလ်ာစီးတယ္။
မၾကာခဏေသာက္တတ္စားတတ္တဲ့
ညေနေတြက
သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕
အေစးမကပ္ျပန္ဘူး။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့
သရက္ပြင့္ေတြ တဖြဲဖြဲေၾကြလို႕
ညေတြက
တိတ္ဆိတ္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ၿပီး ေဟာက္လို႕
သူ႕ကိုယ္ေပၚက
coatingသၾကားေတြကို
လာလာလွ်က္ၾကတဲ့
ပိတုန္းမေလးေတြအေၾကာင္း မေျပာဘဲေနလိုက္တယ္။
ေငြစေၾကးစျပတ္ၿပီး
ဘၾကိဳင္ဘိုင္က်ေနတဲ့
အေဝးျပးေမာ္ေတာ္ကားက
တခါတခါၿမိဳ႕ကို
မွန္မွန္လြမ္းေလ့ရွိတယ္။
“အေမ့ကို
လြမ္းလို႕ ျပန္လာတာလား”ဆိုေတာ့ သူကျပံဳးမဲ့မဲ့
လမင္းနဲ႕သူဟာ
လူေတြေျပာေျပာေနၾကတဲ့
အလင္းႏွစ္ေတြနဲ႕
တိုင္းတာေလာက္ေအာင္ မေဝးျပန္ဘူး။
ေလလိႈင္းေတြၾကည္လင္ရင္
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ၾကားရမယ္။
မိုးေလကင္းစင္ရင္
ခ်စ္သူနားေရာက္မယ္။
လမင္းက
လမင္းမွာခ်ိန္းဆိုေတာ့
ညေနေတြက
ေျခသြက္လက္သြက္ အေၾကာ္ဝင္စားတယ္။
ဘာမွမဝယ္ျဖစ္တဲ့
ေရွ႕ပင္ေမာထဲ တဝဲလည္လည္
ညေတြမွာ
တာ့တာျပၿပီဆို
သီတင္းကၽြတ္ၿပီၾကည္႔
ထင္မိတယ္။
လြမ္းစရာ ဒ႑ာရီေတြ ထပ္မလာေတာ့ဘူးလား။
ညအိပ္ယာဝင္ပံုျပင္ ျဖစ္ျဖစ္သြားလို႕ကို
မဝနိုင္ေသးဘူး။
ေမာင္ေနျပာ
