ရိုးမကို ျဖတ္ေက်ာ္ျခင္း

T.E ကားအိုႀကီးကို
အသက္ ၅၈ ႏွစ္အရြယ္ ကားဆရာကေမာင္းလို႔
မေကြး-ေက်ာက္ျဖဴ ခရီးကို အမ္း ေတာင္ၾကားလမ္းကေန
မိုးထဲေရထဲ သြားခ့ဲျပန္ခ့ဲတာ အသည္းယားစရာ
ေသျခင္းတရားဆိုတာ ကားဆရာသတိတစ္ခ်က္မွားရင္
ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းႀကံဳေတြ႕ႏိုင္တ့ဲအရာ
မိုင္ ၂၀၀ ေလာက္သာရိွတ့ဲခရီးဟာ
တစ္ညအိပ္ ႏွစ္ရက္ခရီး
T.E ကားအိုႀကီးဟာ ရိွသမွ်အားအင္ေတြကို အစြမ္းကုန္ညွစ္ထုတ္
ကားဆရာက ပညာကုန္ထုတ္ၿပီး
ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္ ေတာင္တတ္ေတာင္ဆင္းလမ္းေတြကို
တစ္လက္မခ်င္း သိမ္းပိုက္အႏိုင္ယူခ့ဲတယ္
အလွတရားနဲ႕ ေသျခင္းတရားဟာ ေခါင္းနဲ႕ ပန္းပဲ
ရိုးမေတာင္တန္းဟာ လွေသြးၾကြယ္ေနတ့ဲ မိန္းမပ်ိဳ
တိမ္ေတြက သရဖူေဆာင္းေပးၾကသလို
ေတာအုပ္ေတြက သစၥာရိွ႐ွိ ၀န္းရံလို႔ ေပးထားၾကတယ္
ေသျခင္းတရားကို ကားတစ္ဘီးစာအကြာမွာ ေတြ႕ခ့ဲရတယ္
ေခ်ာက္ထဲက ဆြဲတင္ထားတ့ဲ ကားႏွစ္စင္း စင္းစင္းေသေနတာျမင္ရတယ္
ကြန္ျပဴတာနဲ႔ အင္တာနက္ မရွိမျဖစ္ေခတ္မွာ
ကမၻာဦးလူသားဆန္ဆန္ ဘ၀ေတြကို ရိုုးမက ဖြင့္ျပတယ္
ေနရာတိုင္းမွာ ေငြဟာ လူႀကိဳက္အမ်ားဆံုးဖက္ရွင္ျဖစ္ေၾကာင္း
လႊစက္သံေတြက ျပတယ္
အနိစၥတရားကို ခုတ္လွဲခံထားရတ့ဲ
သစ္ပင္ေတြကျပတယ္
လူ႔အတၱကို ေတာင္ၾကားလမ္းက ျပတယ္
................................................
အသက္ကို ေလာင္းေၾကးထပ္ၿပီး
မိုးထဲေရထဲမွာ ရိုးမကို ျဖတ္ေက်ာ္ခ့ဲတယ္္
တိမ္ေတြအေပၚခဏတာေရာက္ခ့ဲတယ္
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ အျမတ္ထြက္လိုက္တယ္။ ။

ေဆးခါး 18.9.2013 5:45
5:45PM (TDI)
18-9-2013

ၿငိမ္းခ်မ္းေရး

ၿငိမ္းခ်မ္းေရး......တဲ့
အဲဒီ့ ပန္း ေတြ
ကမၻာေပၚ...မပြင့္တာ
ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။

လူ က. လူကို မုန္းတဲ့ ဇာတ္
လူ က. လူကို အျမစ္ျဖတ္
အခ်စ္ ငတ္တဲ့......ကဗ်ာ
လူတကာ ေရးလို႔
မေႏြးေထြးၾကတဲ့......ရင္ခြင္
အားလံုးဟာ သူစိမ္းျပင္ျပင္....
ျဖစ္ေနၾကတုန္းပဲ။

ဧည့္သည္လို လာ
ဧည့္သည္လို သြားေပမယ့္
အမွား....တစ္ရာ
ျပႆနာ....တစ္ေထာင္
အေမွာင္.....တစ္ေသာင္း
ေထာင္းေထာင္းေၾကမြ
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔......ည ေတြ
ခင္ဗ်ား တို႔ရဲ႔.......ည ေတြ။

 ေႏြေလာက္နဲ႔ ေတာ္ၿပီ
ထပ္မပူ ၾကနဲ႔ေတာ့
မိုးေလာက္နဲ႔. ျဖစ္ၿပီ
ထပ္ မသည္း ၾကနဲ႔ေတာ့
ေဆာင္း ေလာက္နဲ႔. ရ ၿပီ
ထပ္မခ်မ္းၾကနဲ႔ ေတာ့။

က်ည္ကတ္ ေတြ ထဲ
ပန္းပြင့္ ေတြပဲထည့္လို႔ ရရင္
ေကာင္းမယ္....။ ။ (ဒီေန)

ဘ၀ေတြက ေမွာင္လြန္းတယ္

*ေနာက္ေက်ာဖံုးမပါတဲ႔ ဗလာစာအုပ္လိို
 ႏွစ္မ်က္ႏွာစာ က်ိဳးသြားတဲ႔ ငါ႔စိတ္အသံမွာ
 ငါဟာ ေဆးပတ္တီး တစ္လိပ္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္
 မသတီစရာ အသားစ တစ္ခု ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္
 ဒါမွမဟုတ္
 အတၱေတြနဲ႔ ဖူးေယာင္ေနတဲ႔ ဧည္႔ခန္းတစ္ခု ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ ေပမေပါ႔
 အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ ကမာၻၾကီးရယ္
 ဒီလိုပဲ
 ငါ စိုက္ထူခဲ႔တဲ႔ အုတ္ျမစ္လည္း အခုေတာ႔ ေဆြးျပီ
 ငါ ကိုးကြယ္ရာ ကမ္းေျခမွာ 
 ခရုခြံေတြ အသက္မဲ႔ၾက
 သူတို႔ရဲ႕ နာမ္ဓါတ္ဟာ ျပန္မလာေတာ႔ဘူးလား
 ဘ၀ေတြက ေမွာင္လြန္းတယ္
 ေတြးမၾကည္႔ရဲေအာင္ ေၾကာက္ခဲ႔တယ္
 ေၾကာက္ခဲ႔သမွ် ငါ႔ေခါင္မိုးေပၚရြာခ်တယ္
 ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာမီးပဲ ငါ႔ရင္ဘတ္ကို စြဲေလာင္ခဲ႔ေပါ႔
 သစ္ေျခာက္ပင္ရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားမွာ နားေနတာ
 ငွက္တစ္ေကာင္ မဟုတ္ပဲ ခရုတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနတဲ႔ ကမာၻၾကီးေပါ႔
 တကယ္ေတာ႔ 
 ကမာၻၾကီး ဆိုတာလည္း ကန္ေရျပင္ထဲ ပစ္ေပါက္လိုက္တဲ႔ ေက်ာက္ခဲေလးတစ္လံုးလိုပါပဲ
 ဘ၀ေတြ က ေမွာင္လြန္းတယ္
 အစအဆံုး ကုန္ဆံုးသြားေအာင္
 ငါတို႔ ျဖဳန္းလိုက္ၾကစိုရဲ႕
 တစ္ဘ၀စာ ေဘာင္ခတ္ထားတဲ႔ အခန္းကို
 ငါတို႔ ေအာင္႔ အီး လက္ေလွ်ာ႔ခဲ႔ၾကတယ္
 ငါတို႔ ေနာက္ျပန္မဆုတ္ပဲ တစ္ရြက္ဆြဲျဖဳတ္ခံလိုက္ရေပါ႔
 ငါတို႔ ေနာက္ထပ္ ေန႔သစ္တစ္ရက္ကို ေထြးထုတ္လိုက္ၾကရေအာင္ပါ
 တကယ္က 
 အရာရာဟာ လြင္႔စင္လာတဲ႔ အပဲ႔အစ တခ်ိဳ႕ပဲ မဟုတ္လား
 ဘ၀ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္မွာ 
 “ရိွပါတယ္ခင္ဗ်ာ႔” ဆိုယံု နဲ႔ 
 ငါတို႔ စိတ္ေအးခဲ႔ရလို႔လား
 ဘ၀ေတြက ေမွာင္လြန္းတယ္
 ပ်ာပ်ာသလဲ
 ေလာက အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင္႔လိုက္တဲ႔ အခါ
 အရင္ဆံုးေရာက္ႏွင္႔ ေနတာက
 ၾကက္ခိုးစြဲေနတဲ႕ ေနၾကာပြင္႔ေတြ ေလ.....
ငါတို ႕ အသာ ေခါင္းလွ်ိဳ ေနခဲ႕ ရေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္တယ္...ကမာၻၾကီး....။                 ။ 


                                                                                             မင္းထက္ညိမ္း