(၁)
ထိုေန႔က ဘာေန႔မွန္း မသိပါ။ဂြာတီမာလာႏိုင္ငံရဲ႕
အမ်ဳိးသားေန႔ ျဖစ္ႏိုင္သလို ေကာ့စကာရီကို ႏိုင္ငံရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးေန႔လည္း
ျဖစ္ႏိုင္သည္။ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔မွာ စိတ္၀င္စားစရာ မရွိပါ။ကုန္ကုန္ေျပာရရင္
ထိုေန႔က မိုးရြာသလား၊ေနပူသလား မသိပါ။ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ခန္းထဲမွ ဘယ္မွမသြားဘဲ online ေပၚမွာတင္ Internet surfing
လုပ္ေနလို႔ပါ။Myanmar-Network မွာတင္ထားေသာ အဂၤလိပ္စာ အေရးအသား
တိုးတက္ေစေရးႏွင့္ပက္သက္ေသာ Post တစ္ခုကို ဖတ္ေနခဲ့ မိသည္။ Facebook
ကိုေတာ့ ဖြင့္ထားခဲ့မိသည္။ “မဂၤလာပါ”ဟူေသာႏွဳတ္ဆက္စကားကိုေတြ႔မိကာ
အမွဳမဲ့အမွတ္မဲ့ အဲဒီမဂၤလာပါဆိုေသာစာသားကို copyလုပ္
ၿပီးသူ႔အေကာင့္မွာpaste လုပ္လိုက္မိသည္။ ဒုတိယ Message
၀င္လာသည္။ကၽြန္မနာမည္ “ၿပံဳး” ပါတဲ့။ ဒါဟာတိုက္ဆိုင္မွဳလား။ကံၾကမၼာရဲ႕
က်ီစယ္မႈ တစ္ခုလား။ဖတ္လက္စ ေဆာင္းပါးကို ရပ္ကာ အဲဒီ “ၿပံဳး”ဆိုေသာ
အေကာင့္ႏွင့္ ခ်က္ေနမိသည္။
×××-----×××-----×××-----×××-----×××-----
(၂)
“ၿပံဳး”တဲ့ဒီနာမည္ကေမ့ႏိုင္စရာနာမည္ေလးတစ္ခုေတာ့မဟုတ္ပါ။ “စမိုင္းလ္” ႏွင့္
“ၿပံဳး”သည္ ဘာထူးျခားသလဲ။အထူးသျဖင့္ကၽြန္ေတာ္ အတြက္ေပါ့။“ၿပံဳး”ေတြ
ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ားကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆက္စပ္ပတ္သက္ခဲ့ပါလဲ။ ၾကာခဲ့ၿပီ။လြန္ခဲ့ေသာ
ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုဆီ၊တိတိက်က်ေျပာရရင္ ၁၉၉၆ခုႏွစ္ႏို၀င္ဘာလ
(၂၄)ရက္ေန႔၊ငယ္ရြယ္တက္ၾကြေသးေသာ
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ပထမေန႔ရက္မ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္ကအဲဒီတုန္းက
အစိမ္းေရာင္ေက်းလက္တကၠသိုလ္မွာ၊ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕တကၠသိုလ္အေဆာင္ဆီသို႔
လွပ၀ိုင္းစက္တဲ့လက္ေရးေတြနဲ႔ “ကိုေကာင္းထက္၊ အခန္း(၃၀)-------------”
တဲ့။ အဲဒီတုန္းက အစိတ္တန္ေလယာဥ္စာအုပ္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ
“စမိုင္းလ္၊အလယ္ရပ္-----------”
ေရးထားတဲ့စာေလ၊ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကိုေႏြးသြားေစခဲ့တယ္။
စာထဲမွာေရးထားတာက “ကိုုေကာင္းထက္---------------ကၽြန္မက၁၉၉၆မွဆယ္တန္းေအာင္တာပါ။
အခုေတာ့ကေလးေတြကို စာသင္ျပရင္း၊Karateသင္တန္းတက္ေနပါတယ္--------ခင္တဲ့
စမိုင္းလ္”တဲ့။ဒါ “စမိုင္းလ္”
ရဲ႕ပထမဆံုးျပန္စာပါ၊အဲဒီေနာက္တစ္ေစာင္ၿပီးတစ္ေစာင္သူကေရးလိုက္ ကိုယ္ကေရးလိုက္
နဲ႔ တစ္ပတ္ကို
တစ္ေစာင္ႏွဳန္းစာေတြေရးျဖစ္တယ္။အစိမ္းေရာင္တကၠသိုလ္ေလးမွာေနရင္း
ေ၀းလံေခါင္သီလွတဲ့အရပ္က “စမိုင္းလ္” ရဲ႕စာကို ေမွ်ာ္ေနမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့
သူကKarateသင္တန္းမွာ ခါးပတ္နက္ရသတဲ့။စာဖတ္၀ါသနာပါတဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း
စာဖတ္၀ါသနာပါေၾကာင္းေျပာရင္း တစ္ေယာက္ ႏွင့္ တစ္ေယာက္မျမင္ဖူးၾကေပမယ့္
တစ္စတစ္စရင္းႏီွးလာၾကတယ္။
“သြန္းလက္”ဆိုတဲ့စာအုပ္ကိုသူငယ္ခ်င္းေတြက စုထုတ္ေတာ့
“ငွက္ကေလးရဲ႕သစ္ပင္”ဆိုတဲ့ စာတစ္ပုဒ္
၀င္ေရးရင္းကေလာင္နာမည္ေလးတစ္ခုခံခဲ့မိသည္။အဲဒီကေလာင္နာမည္ကို“စမိုင္းလ္”
တစ္ခါမွမေခၚခဲ့ပါဘူး။ အစဥ္တစိုက္ ကိုေကာင္းထက္ ဆိုတဲ့အမည္ကိုသာ
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ေခၚခဲ့ပါတယ္။
သူ႔ရဲ႕“စမိုင္းလ္” ဆိုတဲ့နာမည္အေၾကာင္းေမးၾကည့္မိရင္း
သိလာရတာက သူ႔ရဲ႕နာမည္ကSmileလို႔
အဂၤလိပ္လိုေပါင္းတယ္တဲ့။ျမန္မာစာလံုးနဲ႔ေရးေတာ့ “စမိုင္း(လ္)” တဲ့။
“စမိုင္းလ္” ဆိုတဲ့ သူတို႔ဘာသာစကားနဲ႔
ၿပံဳးလို႔အဓိပၸယ္ရတယ္တဲ့။Smileလို႔ေရးေရး၊“စမိုင္းလ္”
လို႔ေရးေရး၊“ၿပံဳး”လို႔ျမန္မာလိုေရးေရးလွေနတာပါပဲ။ “စမိုင္းလ္”
ရဲ႕ေရွ႕မွာသူ႔ရဲ႕တိုင္းရင္းသားအမည္ေရွ႕စာလံုးပါေသးသည္။ဒါေၾကာင့္မို႔
သူ႔နာမည္က
ဘယ္လိုေခၚေခၚသိပ္လွၿပီးအဓိပၸာယ္ေလးနက္လွတယ္လို႔ကၽြန္ေတာ္ထင္မိသည္။ကၽြန္ေတာ္က
“စမိုင္း(လ္)” လို႔ေခၚခဲ့မိတယ္။ စကားလံုးေတြကတစ္ဆင့္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရင္းႏွီးမွဳေတြ အေရာင္ရင့္လာခဲ့ရသည္။ကၽြန္ေတာ္ဒုတိယႏွစ္မွာ သူ
E-majorတက္ခဲ့တယ္။ သိပ္လွတဲ့အမည္နဲ႔အတူ“စမိုင္း(လ္)” ဆိုတဲ့ နာမည္ နဲ႔
လိုက္ေအာင္ပါးခ်ဳိုင့္ေလးနဲ႔သိပ္လွတဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ သူ႔တကၠသိုလ္မွာ
Major Queen ေရာ တိုင္းရင္းသား Queen ပါရတယ္တဲ့။
စာႀကိဳးစား၊ရုိးသားၿပီးခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ စမိုင္း(လ္) တစ္ေယာက္
ေက်ာင္းမွာဘယ္ေလာက္စန္းပြင့္မလဲဆိုတာကၽြန္ေတာ္ေတြးၿပီး(ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္)စိတ္ပူေနမိတယ္။
သူကေတာ့
သေဘာေတြက်လို႔။ေပ်ာ္ရႊင္လို႔။သူ႔ႀကိဳးစားအားထုတ္မွဳအလိုက္သူဘာသာရပ္မွာထူးခၽြန္လို႔္
မႏ ၱေလး တကၠသိုလ္ႀကီးဆီကို ကၽြန္ေတာ္တတိယႏွစ္မၿပီးခင္သူေျပာင္းေရႊ႕ၿပီး
ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ရပါသည္။
စာေတြကေတာ့အေရးမပ်က္ဘူးေပါ့။တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ခင္မင္မွဳကေတာ့
နားလည္မွဳေရဆူမွတ္အထိ ေရာက္လုေနပါၿပီ။
သူကသိပ္ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕လွၿပီးရုိးသားသည္။သူ႔အေၾကာင္းေတြကိုရင္းရင္းႏွီးႏွီး
ရင္ဖြင့္သည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္းအတူတူ။ေက်ာင္းမွာသူငယ္ခ်င္းဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္ကအစဘယ္ဆရာ၊ဆရာမကို
အခ်စ္ဆံုးဆိုတာအဆံုးေျပာမိၾကသည္။ေႏြးေထြးတဲ့သူရဲ႕ခင္မင္မွဳေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ္တကၠသိုလ္မွာအေဖာ္မရွာ မိပါဘူး။သံုးႏွစ္တာကာလကိုလြန္ေတာ
့ကၽြန္ေတာ္တို႔စာေတြ ေရးၾကတာအျပင္ တယ္လီဖုန္းနဲ႔စကားေျပာျဖစ္ၾက
သည္။ကၽြန္ေတာ္စာေမးပြဲရက္ေတြဆို သူက အေလးထားၿပီး
တယ္လီဖုန္းဆက္တာကိုသိပ္ေက်းဇူးတင္မိသည္။ ဖုန္းေတြက အဲဒီတုန္းက
မလြယ္ေသး၊ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာသူ႔ဆီကၽြန္ေတာ္ဖုန္းဆက္ေလ့ရွိသည္။စာေတြ
ေမွ်ာ္တာက တစ္ဆင့္ ဖုန္းသံေလးေတြၾကားခ်င္လာၾကသည္။ သူတို႔
တိုင္းရင္းသားဘာသာစကားနဲ႔ ဆိုရင္
“အိုးလုပ္ေသာၿမိဳ႕”လို႔အဓိပၸာယ္ရတဲ႔ၿမိဳ႕ေလးမွာသိပ္ေနထိုင္လို႔ေကာင္းမွာပဲလို႔ကၽြန္ေတာ္အေတြးေရာက္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ္က စာမႀကိဳးစားေပမဲ့ ၊စာေတာ္တဲ့သူ ကေတာ့
မဟာ၀ိဇၨာအရည္အခ်င္းရွိလို႔တက္ခြင့္
ရတယ္ေလ။ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္လိုက္တာ။ကၽြန္ေတာ္က စာေတြေရး၊ ကဗ်ာေတြေရး
နဲ႔အစိမ္းေရာင္တကၠသိုလ္ မွာပဲေပ်ာ္ေမြ႔ေနခဲ႔သည္။ဒါနဲ႔သူက ရန္ကုန္ကို
ေက်ာင္းတက္ဖို႔ေရႊ႕ခါနီးမွာ ကၽြန္ေတာ္က တကၠသိုလ္ၿပီးဆံုးလို႔
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေရးတဲ့ကဗ်ာထဲကလုိ “ကံၾကမၼာပစ္ခ်မည့္ ေလာကမုန္တိုင္းအလယ္”
သို႔ထြက္ခြာ ခဲ့ရသည္။တစ္ခ်ိန္ကသူက
ဧရာ၀တီျမစ္ေဘးကၿမိဳ႕ကေလးမွာေနေတာ့ကၽြန္ေတာ္ကအစိမ္းေရာင္တကၠသိုလ္ နဲ႔
ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ ေျမလတ္ၿမိဳ႕မွာ၊အခုသူက
ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ကအေရွ႕ဘက္ကုန္းျမင့္ေတြဆီ ခရီးဆန္႔ခဲ့ရသည္။
သူကကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေျမလတ္ၿမိဳ႕ဆီကိုတိုး၀င္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ကၽြန္ေတာ္ကလည္းသူ႔ရဲ႕
ဧရာ၀တီေဘးကၿမိဳ႕ေလးကိုနမ္းရွိဳက္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ပါေသးသည္။သို႔ေသာ္
ကံတရားရဲ႕ေစစားခ်က္အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေ၀းေနဆဲပါ။ရင္ထဲမွာေတာ
့နီးလြန္းလွ်က္၊ သူဟာကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိုးပိုင္ရွင္၊ အရိပ္ေလး
လိုျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာခဲ့ ေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္သူ႔ဓာတ္ပံုေလးကိုရေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ထင္ထားတာထက္လွပေခ်ာေမာေနေသာသူ႔ကို
အားနာမိသည္။အလွနတ္သမီးေလးတစ္ပါးလို ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာထင္ျမင္မိသည္။
အေပ်ာ္ေတြကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ တိုး၀င္လာေတာ့သည္။
ခင္မင္မွဳကေနသံေယာဇဥ္တြယ္တာမိသည္။တြယ္တာမွဳကေနျမတ္နုိးမွဳထိေရာက္လာေတာ့သည္။
အဲဒီျမတ္ႏုိးတာတဲ့အရာတစ္ခုကို
ရယူပိုင္ဆိုင္လိုသည္မွာလူ႔သဘာ၀ပင္မဟုတ္ပါလား။ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ခ်စ္ခင္
တြယ္တာမွဳေတြျမစ္ဖ်ားခံစီးဆင္းခဲ့တာမို႔ို ထာ၀ရတည္တံ့ႏိုင္ၾကသည္
မဟုတ္ပါလား။အေရွ႕ဘက္ ကုန္ျပင္ျမင့္မွာ မိုးႏွင္းေတြက်လိုက္တာ
မႈန္ပ်ပ်ေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။လြမ္းစရာေကာင္းတဲ့ အဲဒီ ၿမိဳ႕ေလးမွာ
မိုးႏွင္းေတြက်တာ ႏွစ္ခါႀကံဳခဲ့ၿပီးေနာက္၊ကၽြန္ေတာ္ အပူပိုင္းေဒသတစ္ခုကို
ေရာက္သြား ျပန္သည္။ အေျခအေနအရ အနည္းငယ္တည္ၿငိမ္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို
သာယာခ်မ္းေျမ့စရာ မိသားစုဘ၀အျဖစ္ ေျပာင္းလဲခ်င္လွၿပီ။
ဒီလိုနဲ႔ သူရဲ႕အေငြ႔အသက္ရွိရာ ကၽြန္ေတာ္
ခ်ဥ္းကပ္လာခဲ့မိသည္။ “စမိုင္းလ္”နာမည္ေလးနဲ႔တင္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနၿပီထင္တဲ့
သူဘ၀ထဲကို တိုး၀င္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔
ေျခလွမ္းလွမ္းမိသည္။ ရန္ကုန္ရဲ႕ “Smile Bakery” ဆိုင္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔
“စမိုင္းလ္” အတြက္ ေမ့ႏိုင္စရာ မရွိေတာ့ပါ။ မိုးျပာေရာင္အက်ၤ
ီ၊ကခ်င္ပုဆိုး ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ နွင့္
ျပာလဲ့လဲ့တိုင္းရင္းသား၀တ္စံုေလး နဲ႔ စမိုင္းလ္ တို႔သည္ အဲဒီအခ်ိန္က “Smile
Bakery” ရဲ႕အခန္းထဲမွာ ေတာက္ပေနပါလိမ့္မယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားေတြ
အမ်ားႀကီး ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။၁နာရီ၊၂နာရီ၊၃နာရီ------အို
နာရီေပါင္းမ်ားစြာ။သူတို႔ တကၠသိုလ္၊စာၾကည့္တိုက္၊ ကင္တင္းေတြ ေနရာအႏွံ႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူတူသြားခဲ့ၾကသည္။သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေက်ာ့ရွင္းသေလာက္
အသန္႔အရွင္းႀကိဳက္တဲ့သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္
ပိုမိုတန္ဖိုးထားမိသည္။ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု တည္ေဆာက္ခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့့္
ေမတၱာအိမ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပႏွက္ရိုက္ခဲ့ၾကသည္။ၿငိမ္းဆင္ခဲ့ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ေတြကို အခုေနျပန္ေတြး
အခုလြမ္းတမ္းတရသည္။ရွင္လိင္ျပန္ေသာ ေန႔ကို မမွတ္မိေတာ့ပါ။သူႀကိဳက္တာေတြ
လိုက္ႀကိဳက္ရတာ၊သူအေျပာေတြ နားေထာင္ရတာကို ကၽြန္ေတာ္ဘ၀ အတြက္
အဓိပၸာယ္ျပည့္စံုေနသည္။တစ္သက္လံုးေသာက္ခဲ့ေသာ စီးကရက္ကိုေတာင္
အဲဒီကာလေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဥပကၡာျပဳႏိုင္ခဲ့သည္။Shopping Mall
ေတြအႏွံ႔၊Coffee Shop ေတြအႏွံ႔ တစ္ေန႔မွာ ၂၄ နာရီရတာကိုပင္ နည္းတယ္
ထင္သည္။သူေနတာက သူဇာတိၿမိဳ႕ေလးလို “အိုးလုပ္ေသာ ၿမိဳ႕”တဲ့။ဘယ္ေလာက္
တိုက္ဆိုင္လွပပါသလဲ။ “ကမာ” ဆိုတာ မြန္လို “အိုး”၊ “ရြတ္” ဆိုတာ
“ျပဳလုပ္တာ”ပါတဲ့။ “လွည္းတန္း” ရဲ႕ညေန ေတြသည္
အၿမဲခ်ဳိလြင္ေတာက္ပေနခဲ့သည္။အဲဒီတုန္းက လွည္းတန္းကို မြန္းၾကပ္တယ္လို႔
မခံစားမိပါ။ ဘယ္တုန္းကမွ မႏွစ္သက္ခဲ့ေသာ မဟာရန္ကုန္သည္ သူ႔အခ်ဳိးကို
ေျပာင္းထားသလို ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိထဲ ျမင္ျမင္သမွ် လွေနခဲ့သည္။လူတိုင္းမွာ
အစြဲအလမ္းတစ္ခုစီေတာ့ ရွိၾကသည္။ကၽြန္ေတာ္က ယဥ္ေက်းမႈေတြ
စံုတဲ့ေနရာ၊က်ယ္ျပန္႔ပြင့္လင္းတဲ့ လူအဖြဲ႔အစည္းရွိရာ၊ျမန္မာအေငြ႔အသက္ေတြ
ျဖန္႔ခင္းထားရာ မႏ ၱေလးကိုေတာ့ ရင္ထဲမွ စြဲလမ္းမိတာပါ။
×××-----×××-----×××-----×××-----×××-----
(၃)
အခုေန အာလာဒင္မီးခြက္ေစာင့္ ဘီလူးနဲ႔ေတြ႔လို႔
လိုရာဆုေတာင္းပါ ဆိုရင္ “မႏ ၱေလးမွာ ျပန္ေမြးေပးပါ” လို႔ ေျပာမိမွာ
အမွန္။မႏ ၱေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရေပမယ့္၊တကယ္ေမြးတာကေတာ့ အေမက
ကၽြန္ေတာ္ကို ေျမလတ္ၿမိဳ႕မွာ ျပန္ေမြးခဲ့သည္။ကၽြန္ေတာ့္ အစြဲအလမ္းေတြကို
ျပန္တူးဆြ ေပးခဲ့တာက “ၿပံဳး”ပါပဲ။သူက ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္ လို႔ မေျပာတတ္ေသာ
မန္းသူပါ။ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ “ၿပံဳး” တို႔ online မွာ အၿမဲ available ပါ။
အျမင္ေတြ ဖလွယ္ၾကရင္း ကၽြန္ေတာ္က မယ္ဆယ္တန္း၊လိပ္ကန္၊
ေက်ာက္ေတာ္ႀကီးဘုရား၊ စႀကၤာသီဟဘုရား၊မန္းေလးေတာင္
နဲ႔ ညေစ်းတန္းေတြကို လြမး္ဆြတ္ရသည္။ “ၿပံဳး”ဟာ ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့
ညီမေလးတစ္ေယာက္ပါ။သူနဲ႔ စကားေျပာရင္း ကာလအၾကာႀကီးေသေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀သည္
တစ္ခါ လန္းဆန္းခဲ့ရသည္။“ၿပံဳး”သည္ ခင္မင္စရာေကာင္းသည္။ယဥ္ေက်းသည္။
လိမၼာသည္။ညီမေလးတစ္ေယာက္လို ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိေတြ
ခဏခဏေပးသည္။ကၽြန္ေတာ့္ဂရုစိုက္မႈေလး တစ္ခုကိုေတာင္ ေက်းဇူးေတြ
အခါခါတင္ေလာက္ေအာင္ကို ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အေလးအနက္ထားလြန္းသည္။ “ၿပံဳး”သည္
“စမိုင္းလ္” မဟုတ္ေပမဲ့ “စမိုင္းလ္” ေရာ “ၿပံဳး”ပါ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ၿငိတြယ္ရာ
ျဖစ္ခဲ့ရသည္။“ၿပံဳး”ရဲ႕ “ကိုကို”ဆိုတဲ့ အသံေလးက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲကို
အနက္ရႈိင္းဆံုးထိ ထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္သြားသလို ခံစားရသည္။
------×××-----×××-----×××-----×××-----×××-----
(၄)
အနက္ရႈိင္းဆံုး ဘ၀အဓိပၸာယ္ေတြ ဆက္လက္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကရင္း
နားလည္မႈေတြ ႀကိဳးညိွခဲ့သည္။ ျမတ္ႏိုးတတ္လြန္းေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕
စိတ္မရွည္မႈေတြေၾကာင့္ “စမိုင္းလ္” ရဲ႕ စိတ္ကို ေႏွာက္ယွက္ေစမိသည္
ထင္သည္။အဲဒီ အေႏွာက္အယွက္ေတြကတစ္ဆင့္ စာႀကိဳးစားေနရတဲ့ စမိုင္းလ္ကို
စိတ္ဒဏ္ရာေတြ ေပးတယ္ ထင့္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို IT နဲ႔ Internet
နည္းပညာေတြ သင္ေပးခဲ့သည္။ အစိမ္းေရာင္ ေတာအုပ္ေတြထဲမွာသာ နစ္ျမဳပ္ေနတဲ့
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို သိပ္ေက်းဇူးတင္သည္။ကၽြန္ေတာ္လည္း သူကို႔
အရိပ္သဖြယ္ေနေပးခဲ့သည္။အရိုးသားဆံုး၀န္ခံရရင္ “ကို”လို႔ေခၚတဲ့“စမိုင္းလ္”
ရဲ႕ အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးကိုမခြဲႏိုင္ဘဲ
စြဲလမ္းတပ္မက္ခဲ့ရသည္။ကၽြန္ေတာ္ကအနာဂါတ္ကို ပံုေဖာ္ရင္း“စမိုင္းလ္”
ရဲ႕ေဘးမွာေလွ်ာက္ရေပမဲ့ သူ႔ရင္ထဲကဆူးေညွာင့္ေလးေတြကို
ကၽြန္ေတာ္ဖယ္ရွားဖို႔တာ၀န္ပ်က္ကြက္ခဲ့ရသည္။
------×××-----×××-----×××-----×××-----×××-----
(၅)
တစ္ေန႔ေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အတိတ္ေတြ စုစည္းထုပ္ပိုးထားတဲ့
စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္“စမိုင္းလ္” အခန္းထဲ
က်န္ခဲ့မိတယ္။သူဘာေတြသိျမင္သြားလည္းကၽြန္ေတာ္မေတြးတတ္ပါ။ကၽြန္ေတာ္ဟာအိတ္သြန္ဖာေမွာက္
မေျပာတတ္ေပမဲ့ ဖံုးကြယ္လိမ္ညာတတ္သူေတာ့ မဟုတ္ပါ။ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာရွိေသာ
အတိတ္တို႔သည္ “စမိုင္းလ္” ႏွင့္ လြတ္ကင္းတာ
မ်ားမ်ားစားစားမရွိခဲ့ပါ။ကံတရားရဲ႕ လြဲေခ်ာ္ေသာပစ္မွတ္အခ်ိဳ႕ကလြဲရင္ေပါ့။
“စမိုင္းလ္” ရဲ႕ အစိမ္းႏုေရာင္မ်က္၀န္းတို႔သည္ တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလဲလာေနတာ
ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိသည္။ အစိမ္းရင့္ေရာင္မ်က္၀န္းတို႔ဆီမေရာက္ခင္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ညွိႏွဳိင္းတုိင္ပင္ဖို႔မရေသးခင္အခ်ိန္ တာ၀န္၀တၱရားအခ်ိဳ႕က
ကၽြန္ေတာ္ကိုစိုက္ခင္းေတြဆီျပန္ေခၚ သြားေတာ့သည္။ဒါလည္းပဲ
ကံတရားရဲ႕လြဲေခ်ာ္ေသာ ပစ္မွတ္တစ္ခုေပပဲလား။ ဖိစီးတဲ့အလုပ္ေတြၾကားမွာ
ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာက္ကြယ္လုမတတ္၊ကၽြန္ေတာ့္Mail box ထဲက “စမိုင္းလ္” ရဲ႕စာသည္
ကၽြန္ေတာ့္ကိုထိခိုက္ေစခဲ့သည္။ သို႔ေပမဲ့“စမိုင္းလ္” ကို
ကၽြန္ေတာ္ဆက္သြယ္စရာ
အစအနေလးေတာင္မရွိခဲ့ပါ။ကဗ်ာဆရာမင္းထက္ၿငိမ္းေရးဖြဲ႔ထားသလို ထိုေန႔က
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ
လိုင္းမေကာင္းၾကပါ။စာတိုေလးတစ္ေစာင္ေတာင္မျပန္ႏုိင္ခဲ့ပါ။
ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ တည္ေဆာက္ခဲ့ရေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏
နားလည္မွဳ၊ သံေယာစဥ္၊ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာတရားတို႔သည္
ဘယ္မွာအဆံုးသတ္မွာပါလိမ့္။(၄)လေက်ာ္ၾကာၿပီးေနာက္ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕Mail box
ထဲကို ဒုတိယVirus တစ္ေကာင္၀င္ေရာက္လာျပန္သည္။ “Ko Kaung Htet………I have no
longer with you ! ……..Smile” တဲ့။ကၽြန္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္ဒုတိယႏွစ္ကတည္းက
ေရးခဲ့တဲ့အတိုင္း သူကအဂၤလိပ္လို ေရးထားသည္။ကၽြန္ေတာ္ေရရြတ္စရာက လံုး၀
မသက္ဆိုင္ေတာ့ပါ တဲ့။တစ္ကယ့္ကို္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လံုး၀
မသက္ဆိုင္ေတာ့ဘူးလား။အခ်ိန္ကာလ(၄)လ(၅)လဆိုသည္မွာ အျခားသူအတြက္ကေတာ့ လုပ္စရာ
Schedules ေတြမ်ားႏိုင္ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လို
စိုက္ပ်ိုးေရးသမားအတြက္ကေတာ့သီးႏွံတစ္ခုခုထဲ ေခါင္းတိုး၀င္ဖို႔ လိုအပ္ေသာ
အခ်ိန္ကာလတစ္ခုမွ်သာ။ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ပါ၊အစိမ္းေရာင္ေတြ
ကြၽန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရိတ္သိမ္းၿပီးေတာ့ “စမိုင္းလ္” က
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲကို အစိမ္းရင့္ေရာင္ေတာအုပ္ တစ္အုပ္ ႀကဲပက္သြားခဲ့သည္။
အခုေတာ့ လံုး၀ မသက္ဆိုင္ေတာ့ပါ ------------တဲ့။
×××-----×××-----×××-----×××-----×××-----
(၆)
“စမိုင္းလ္” ကို ဆက္သြယ္စရာ Email ၊ Facebookမ်ားကို
တိုး၀င္ခဲ့ေပမဲ့ “စမိုင္းလ္” သည္ အၿမဲ offline ျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။သူရဲ႕
Profile လည္း၀င္မရခဲ့ပါ။Messages လည္း ခ်န္ထားခဲ့လို႔ မရပါ။ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕
ေက်းဇူးတင္တာကေတာ့ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႕ ကၽြန္ေတာ့္ Facebook
စာမ်က္ႏွာမွာ “ကိုေကာင္းထက္ ေမြးေန႔မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ” ဆိုတဲ့ စမိုင္းလ္ရဲ႕
သတိရမႈေလးတစ္ခုသာ။
ေတးေရးဆရာ၀င္းမင္းေထြးရဲ႕စကားလံုးလို “ႀကိဳတင္ကာ
ဇာတ္ညႊန္းဖတ္မလာသူ------------ဘ၀ဟာ-------မင္းသားတစ္ေယာက္ပါပဲ။”
ဒီသံစဥ္စာသားေလးက ေဇာ္၀င္းထြဋ္ရဲ႕အသံရွရွေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲ
ခဏခဏေရာက္လာတတ္သည္။ကၽြန္ေတာ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕မင္းသားလို႔
ထင္မွတ္မွားခဲ့မိတာပါ။တစ္ကယ္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကံၾကမၼာမင္းသားကို
ပို႔ရတဲ့ဇာတ္ပို႔တစ္ေယာက္မွ်သာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ မန္းေျမကို ေျခခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း
ခရီးႏွင္ရဦးမွာပါ။ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ေလးမွာေတာ့
ဘယ္လိုစခန္းသြားရဦးမွာလဲ။ “စမိုင္းလ္” ကို သက္ဆိုင္ေသး ပါသလား။“စမိုင္းလ္”
က လံုး၀ မသက္ဆိုင္ေတာ့ပါ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္အေနျဖင့္ အခုလို “လံုး၀
မသက္ဆိုင္ေတာ့ပါ” လို႔ “ၿပံဳး”ရဲ႕ အၿပံဳးကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္
ေျပာႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါလိမ့္မယ္။ ။
လံုး၀ မသက္ဆိုင္ေတာ့ပါ။
ေမာင္ေနျပာ
