May 30, 2014

ရ င္ ခ တ္ အ လြ မ္ း

အထာမနပ္ လို႔
အ၀ါကဒ္ထိခဲ့သူပါ....မကဗ်ာ
တစ္ခါသတ္တိုင္း
အခါခါေသေစေတာ့ရယ္ လို႔
ဆုေတာင္းခဲ့တာ..
တစ္သက္မွာ တစ္ခါခ်စ္ေပမယ့္
တစ္ခက္မွာ တစ္ညႇာပြင့္ေသာ္လည္း
တစ္ဘ၀စာ ဒီမွာထားခဲ့မလား
ေက်ာခိုင္းသြားပါ။
ေခ်ာင္းရိုးမွာ ေဗဒါေမ်ာသလိုေပါ့
ေႏွာင္းမိုးေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကမ္းၾကမ္း
ဒီခရီးလမ္း မင္းမပါပဲထြက္ေတာ့မယ္
(မကဗ်ာ ေရ)
ရင္ ခတ္ အ လြ မ္း ။ ။

( ၉၅ ေလာက္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း
တစ္ေယာက္အတြက္ေရးေပးခဲ့တဲ့
ကဗ်ာေလးပါ။
အဲဒီ့သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္း၀တၳဳေရး
ထားတဲ့အထဲမွာ ဒီကဗ်ာေလးေတြ ႔
တာနဲ႔. .....)

ဒီ ေ န
၁၉၉၅.....
2-5-2014

May 19, 2014

မမွီလိုက္တဲ့ ရထား

ထြက္ခြာသြားၿပီ ဆိုမွ...
လက္ျပ႐ံုသက္သက္ပဲ ရိွေတာ့တာပါ

ေျခာက္ပစ္မကင္းတာခ်င္းအတူတူ
ဒီကမ္းေျခကို...
ဘယ္လွိဳင္း မွ လာမပုတ္ခဲ့ဘူး။

အလြမ္းဇာတ္ဆို ငို မယ္
အေသာဇာတ္ဆို ရယ္ မယ္
ဒါပဲ
ဒီေလာက္ဆိုရင္ပဲ
ဒီဇာတ္စင္ေပၚတက္လို႔ရၿပီ ။

ကိုယ့္ ထိုင္ခံု ကိုယ္ထိုင္
ကိုယ့္ ရဟတ္ ကိုယ္လွည့္
ကိုယ့္ ဖဲ ကိုယ္ခ်ိဳး
ကိုယ့္ မိုး ကို ကိုယ္တိုင္ရြာပစ္ခဲ့
ဘယ္သူမွ
ဇာတ္ၫႊန္းကိုႀကိဳဖတ္ခြင့္မရၾကရွာ။


ေကာင္မေလး....ေရ
ကမၻာႀကီးလည္ေနသေရြ ႔
ရပ္,ေနတယ္လို႔ မေျပာလိုက္ပါနဲ႔ ။

ရထား ထြက္သြားၿပီးတဲ့....ေနာက္
အဲ့ဒီ့ ေန႔ကေလ
အဲ့ဒီ့ မိုးေတြ
သည္းသည္းထန္ထန္ရြာခဲ့တယ္....
မဟုတ္လား ။ ။

ဒီ ေ န
13-5-2014